Na dik anderhalf jaar Cambodja was het eindelijk zo ver: een weekend Battambang bij collega-vrienden Maarten en Han! Ondertussen wordt de weg er naartoe beter en beter en hadden we dus geen exc
uus meer om de oude glorie van Cambodia, ooit de tweede stad van ‘t land te gaan bezoeken. En het moet gezegd, Battambang wordt zwaar onderschat! Architecturale hoogstandjes, zoals Wat Banan, waar de bouwers van Angkor Wat hun mosterd gehaald zouden hebben (volgens Maarten toch, hoewel hij er zelf aan toevoegt dat het chronologisch niet klopt). Van Pre-Angkoriaanse Tempels tot prachtige villa’s uit the sixties, alles hebben ze daar in Battambang! En uiteraard mocht een ritje met de bambootrein niet ontbreken. Of beter, een piepklein ritje totdat de bambootrein maffia er een stokje voor kwam steken, of beter gezegd, twee paar wielen ervoor kwamen steken. De concurrenten-bambootreinverhuurders hadden er niet beter op gevonden om het spoor te blokkeren tot onze chauffeur, die nog n
iet veel gezegd had, rechtsomkeer maakte. We hadden door dat er iets mis was, maar niet wat, en pas na lang aandringen en taalproblemen bleek dat er niet iets mis was met het spoor, maar dat ze ons gewoon niet wilden doorlaten omdat we de bambootrein van de concurrent genomen hadden.
Daar wordt den deze lastig van, dus ik terug ons brommerke op en volle sjees naar die maffia. Daar dachten ze eerst dat ik, of bij hun een treintje kwam boeken, of iets kwam drinken. Ha, dan hadden ze mijn gezicht toch niet goed bekeken. Plots bleek de chef ook vrij goed Engels te kunnen. En toen ik nogal direct vroeg wat er daarstraks het problem was, bleek hij niets beter te kunnen zeggen dan: wij zijn de toeristentrein en zij niet. Je mag in de meeste Aziatische culturen geen open boosheid tonen of beginnen roepen. Maar dan moeten ze het zelf ook niet eerst zo uithangen, vind ik, du seen uitzondering mag in zo’n situatie wel een gemaakt worden…
Soit, mijn hart effe kunnen luchten en wijle weer verder met ons motoke terug naar Battambang, in plaats van met de trein. Daarna terug in het nieuwe huizeke van Maarten en Han nog es Trivial pursuit gespeeld en Nadia natuurlijk gewonnen. De trip naar huis ver
liep bijna vlekkeloos. De weg tussen Poipet en Siem Reap (gedeeltelijk dezelfde als die van Battambang Siem Reap), de nachtmerrie voor elke tourist die naar Siem Reap komt vanuit Bangkok is er ondertussen aanzienlijk op vooruit gegaan. Een stuk dat vroeger 5 uur duurde, doe je nu in 2 uur. Maar dat was dan zonder de waterspuitmachines gerekend die de onverharde stukken natspuiten om de modder meer aan te drukken… Afin, onze taxichauffeur heeft het geweten en het scheelde niet veel of we waren helemaal (van de) weg… Klik hier voor het album.
uus meer om de oude glorie van Cambodia, ooit de tweede stad van ‘t land te gaan bezoeken. En het moet gezegd, Battambang wordt zwaar onderschat! Architecturale hoogstandjes, zoals Wat Banan, waar de bouwers van Angkor Wat hun mosterd gehaald zouden hebben (volgens Maarten toch, hoewel hij er zelf aan toevoegt dat het chronologisch niet klopt). Van Pre-Angkoriaanse Tempels tot prachtige villa’s uit the sixties, alles hebben ze daar in Battambang! En uiteraard mocht een ritje met de bambootrein niet ontbreken. Of beter, een piepklein ritje totdat de bambootrein maffia er een stokje voor kwam steken, of beter gezegd, twee paar wielen ervoor kwamen steken. De concurrenten-bambootreinverhuurders hadden er niet beter op gevonden om het spoor te blokkeren tot onze chauffeur, die nog n
iet veel gezegd had, rechtsomkeer maakte. We hadden door dat er iets mis was, maar niet wat, en pas na lang aandringen en taalproblemen bleek dat er niet iets mis was met het spoor, maar dat ze ons gewoon niet wilden doorlaten omdat we de bambootrein van de concurrent genomen hadden.Daar wordt den deze lastig van, dus ik terug ons brommerke op en volle sjees naar die maffia. Daar dachten ze eerst dat ik, of bij hun een treintje kwam boeken, of iets kwam drinken. Ha, dan hadden ze mijn gezicht toch niet goed bekeken. Plots bleek de chef ook vrij goed Engels te kunnen. En toen ik nogal direct vroeg wat er daarstraks het problem was, bleek hij niets beter te kunnen zeggen dan: wij zijn de toeristentrein en zij niet. Je mag in de meeste Aziatische culturen geen open boosheid tonen of beginnen roepen. Maar dan moeten ze het zelf ook niet eerst zo uithangen, vind ik, du seen uitzondering mag in zo’n situatie wel een gemaakt worden…
Soit, mijn hart effe kunnen luchten en wijle weer verder met ons motoke terug naar Battambang, in plaats van met de trein. Daarna terug in het nieuwe huizeke van Maarten en Han nog es Trivial pursuit gespeeld en Nadia natuurlijk gewonnen. De trip naar huis ver
liep bijna vlekkeloos. De weg tussen Poipet en Siem Reap (gedeeltelijk dezelfde als die van Battambang Siem Reap), de nachtmerrie voor elke tourist die naar Siem Reap komt vanuit Bangkok is er ondertussen aanzienlijk op vooruit gegaan. Een stuk dat vroeger 5 uur duurde, doe je nu in 2 uur. Maar dat was dan zonder de waterspuitmachines gerekend die de onverharde stukken natspuiten om de modder meer aan te drukken… Afin, onze taxichauffeur heeft het geweten en het scheelde niet veel of we waren helemaal (van de) weg… Klik hier voor het album.
