Kristmashappinewyear

Omdat ik van Nadia de opmerking kreeg, “de mensen gaan weer denken dat ik hier niet werk, met al die zwembadfoto’s,… en van u weten ze al dat ge hier niet werkt”, hierbij dus het verslag van deze week.
Nadat ik erin geslaagd was om een deel van het huis zonder electriciteit te zetten én het slot van onze terrasdeur kapot te krijgen ben ik dan maar gaan aankloppen bij Momm, onze Khmer buurvrouw met de vraag of zij een slotenmaker en een electricien kende die goed werk levert. “Moment” zei ze en een uur later stond daar een slotenmaker en nog eens een uur later de electricien. Het slot was gefikst op een uurtje ,weliswaar niet echt fantastisch, maar we kunnen weer naar buiten. De electricien bekeek het probleem, zag dat wat wij voor een gedeeltelijk doorgebrande leiding namen (de buitenlamp, een stekkerdoos en 2 binnenlampen op een lijn die niet meer werkten) eigenlijk gewoon een kapotte TL-lamp was, een stekkerdoos die nog nooit gewerkt had en één lamp die ik slecht had aangesloten en één die in de socket slecht ineen zat.
Nu er toch een –blijkbaar degelijke- electrieker in huis was maar van de gelegenheid gebruik gemaakt en gevraagd of hij kon helpen om nog wat extra leidingen te trekken, extra lampen te hangen,…
De dag erna er dus aan begonnen. Hij had wel een –degelijke- assistent gestuurd die dan weer een assistent mee had die dan weer te dom of te lui was om te helpen donderen, maar na anderhalve dag werkte alles zoals het hoorde. Toen onze buurvrouw dan binnen kwam ontlokte de aanblik van al onze nieuwe lampen haar de –nu al- legendarische woorden: “Look like Kristmashappinewyear” terwijl ze alweer naar buiten giechelde.
De dag erna kon ik beginnen met de té opvallende leidingen bruin te schilderen. En als echte werkmens is er natuurlijk niets beter dan een goed Belgisch pintje om op dreef te blijven. En laten ze in onze supermarkt nu toch geen Stella Artois hebben staan aan iets van een 70 eurocent per blikske, ge kunt er niet voor sukkelen.
Heel die tijd was Nadia op de college bezig geweest met haar budgettten- en activiteitenplanning en aangezien op de middag doorwerken niet voldoende was geweest om alles klaar te hebben, heeft ze dus zaterdag en zondag maar doorgewerkt terwijl ik met die leidingen bezig was. Ondertussen wel nog effe naar collega Walter geweest voor een soort van mini-avant premiere house warming – de echte is door omstandigheden- uitgesteld. Daar bleek dat Walter naast een mens met fijne muzieksmaak, ook een meester is in het maken van cocktails die niet alleen zeer lekker zijn, maar ook quasi dodelijk.
Wat ons eraan herinnert dat volgende week onze house-warming op kalender staat, dus we weten weer wat te doen ;-)

Ons nieuw zwembad!

En nog een snel tussendoortje. We hebben een nieuw zwembad, een halfjaar-abonnement in het sofitel. Dus onder de middag gaan we regelmatig snel een duik nemen in dit zwembad, waar éen lengte zo lang is dat ik al geen zin meer heb om baantjes te trekken. Dus dobber ik gewoon wat rond, terwijl Nadia oefeningen doet;-)

Gr,

Stef & Nadia

2e weekend PP

Het relaas van ons tweede weekend in Phnom Penh (vanaf nu PP). Ik was ’s morgens al met de bus vertrokken, omdat iedere keer met het vliegtuig gaan nogal stevig zou hakken in mijn klein maandbudget. Dat maakte ook dat ik nog een aantal dingen kon in gang steken (lampen laten maken, juiste afmetingen en aantallen doorgeven,..) terwijl Nadia ’s avonds zou vertrekken met het vliegtuig. Tsja, zij moest overdag natuurlijk nog werken en had de volgende dag vergadering met de collega’s in PP, dus daar was geen andere mogelijkheid.
Nadat de bestelling in gang gezet was, moest ik nog eens langs mijn garage. Ik had hen namelijk gevraagd om alle papieren voor mijn moto in orde te maken, maar ik moest nog wel langs de registratie om mijn papieren te regelen. Ze moesten immers zelf een foto maken van de nieuwe eigenaar om fraude te voorkomen. Ik met de kerel van de garage achterop naar dat gebouw, staat daar toch geen 300 man te wachten. Gelukkig kende mijn garagist de juiste mensen, wat maakte dat ik op nog geen 10 minuten overal door was gelopen, mijn pasfoto had laten maken en ze die in het register hadden bijgezet.
(Hier de foto van de pasfotoman.)
De dag erna bijna mijn tweede boete gekregen.Waar ze vorige keer een punt hadden, ik was toen afgeslagen waar duidelijk vermeld stond dat het niet mocht, wilden ze me deze keer beboeten omdat ik in panne gevallen was op een druk kruispunt en geen motorijbewijs had (mijn Belgisch konden ze niet lezen, ondanks de duidelijke tekeningen;-). Ik dus behoorlijk pissed, om het feit dat ze me bij het verhuurbedrijf een brommer zonder benzine mee gegeven hadden en dan nog eens een boete er boven op, van 20 dollar maar liefst. Deze keer dus het been stijf gehouden, zelfs toen ze dreigden me mee te nemen naar het commisariaat. Gevolg, na een kwartier was het nog 5 dollar ‘Beer money’en geen boete en nog eens 5 minuten later lieten ze me dan maar gewoon gaan.
En dan het shoppingvervolg.
Voor mensen die denken dat shoppen bij Ikea gelijk staat aan prutsen en zien of alles wel in de doos zit: ja, maar Ikea heeft er geen monopolie op. Het voordeel hier is: als je iets wil dan laat je het maken, het kost nog altijd nauwelijks iets en je kunt kiezen wat je wil. Het nadeel: verstaan ze wel wat je aan het uitleggen bent, want knikken doen ze sowieso en zelfs als ze het verstaan, krijg je dan wel wat je gevraagd hebt?
Zondagmiddag mochten we dus gaan halen wat we de vorige dagen besteld hadden.Wij met onze gehuurde mini-bus taxi de toer van PP aan het doen om alles op te pikken. Een lamp en een vaas van bij dé design-winkel in Phnom Penh, iets van een 20 lampen ( t zal echt niet veel schelen) van op de Russian market, 2 strakke nachtkastjes, 1 rieten rek, 2 rieten wasmanden, 1 tapijt en dan nog allerlei klein keukengerief en zakdoekdoosjes en dergelijke.
Het meeste wat we gevraagd hadden was ok, alleen zijn er een paar lampen waar foutjes in zitten en ontbrak er dus hier en daar wel een vijs, een lamp, een haakje,…. Maar het ergste en dat zal dan eerder mijn fout zijn zeker, ik ben er in geslaagd om bij het installeren van dit alles een deel van het huis zonder electriciteit te zetten en ik krijg het natuurlijk weer niet zelf opgelost. En dan begint de zoektocht naar een goeie elektrieker en liefst ook nog een slotenmaker, want het slot naar ons terras is kapot, wat maakt dat we daar moeilijk gebruik van kunnen maken. En natuurlijk is dat net de plaats waar we het meeste zitten.
En zo weet ik dus mijn tijd te vullen. En het begint nochtans te kriebelen om toerkes te doen, om te beginnen fotograferen,…
Maar we hebben nog wel wat tijd zeker?

Groeten,
Stef

VVOB weekend in Phnom Penh

Nog eens tijd voor een lange blog. Wel weer zonder eigen foto’s, onze camera waarvan ik overtuigd was dat hij genoeg stroom had om een week lang mee te gaan, liet het al na 5 minuten af weten. Dus alle foto’s hierbij zijn met dank aan Jan G., Nadia’s sympathieke –ik zou niets anders durven zeggen ;-) - VVOB baas in Phnom Penh.

(komen er op zodra we ze ontvangen hebben)

Heel het weekend stond trouwens in teken van het VVOB. Nadia had namelijk een vergadering met alle Vlaamse VVOB medewerkers in Cambodja (behalve Walter, die even naar Belgie was).
Terwijl Nadia aan het vergaderen was, sjeesde ik de stad rond op mijn gehuurd scootertje op zoek naar een dirtbike en alle toebehoren. Ook al wel een beetje zoekend naar de juiste plekken om ons nog wat meubeltjes en vooral lampen te kopen. Ons huisje is wel gezellig maar ook zeer donker, dus dat was eigenlijk wel noodzakelijk.
’s Avonds was het dan een klein feestje bij Jan G. thuis, die er duidelijk werk van had gemaakt en na de aangerukte pizza’s ook Thais liet komen, dat alles vergezeld door een uitstekende selectie Belgisch bier (jawel, Duvel, Maredsous, Hoegaarden, Leffe allemaal ge-importeerd via Vietnam). En daarna was het dan aan de durvers om eindelijk te starten met de aperitiefhapjes die al van het begin op tafel stonden: geroosterde kevers, sprinkhanen en vogelspinnen. Sommigen zullen nog weten dat ik me vorig jaar al had voorgenomen om spin te eten, maar dat het me toen niet gelukt was (eufemisme voor niet gedurfd). Maar na twee Duvels en Jan, die liet zien dit niet voor de eerste keer te eten, konden ik noch de rest achter blijven en werd er aarzelend al op een poot geknabbeld, werd er een spinnenkop afgetrokken en binnengespeeld of werd er een volledige spin (ik 2X;-) in de mond gestoken.
De bewijzen zijn er en zelfs Nadia heeft enkele spinnepoten gegeten, wat zeer straf is voor iemand die een spinnenfobie heeft en half vegetarier is.
Later op de avond nog Carla C. gezien die ook een werkbezoek in PP gepland had, met de bedoeling om ’s avonds wat te kunnen feesten met de andere Vlamingen. Daar hebben we haar wel wat moeten teleurstellen, want door de drukke bezigheden lagen we s avonds iedere keer al snel doodmoe in ons bed.
Uiteindelijk heb ik na lang zoeken de goeie bike gevonden. Een fantastische rooie XR250 Baja van 2003. Vrij recent dus en net ge-importeerd uit Japan. Wat een groot voordeel is, want eens ze een tijd in Cambodja zijn, worden alle motorfiets-onderdelen zo vaak uitgewisseld dat je niet meer weet wat nu wel of niet origineel is aan de motor en wat nu van welk bouwjaar stamt.
Na lang zoeken ook een Taiwanese crosshelm gevonden die en me paste en degelijk aanvoelde, het nadeel is dat het ook zowat de meest opvallende en lelijke helm was die ik kon vinden. Maar safety first en voor 32 $ (24 euro) kan je niet sukkelen.
De dagen erna met Nadia dan langs alle markten, design- meubel- en kunstwinkels gelopen om een lijst op te stellen van de winkels en waar we wat kunnen vinden. Aangezien we volgende week terug naar PP komen, gaan we dan alles kopen en een busje of pick-up huren om alles tot in Siem Reap te krijgen.
En dan werd het zondag en tijd om terug te keren naar SR, Nadia per vliegtuig en ik natuurlijk met mijn nieuwe motorbike.
Het lijkt trouwens soms alsof ik alleen in superlatieven spreek als ik over ons verblijf in Cambodja vertel. Alleen, het is ook werkelijk zo dat ik hier nog steeds van het ene extreme moment in het andere val. Zo ook de maidentrip met die dirtbike, de terugrit van Phnom Penh naar Siem Reap. Ik had gerekend op een 4 a 5 uur rijden en wou dus ten laatste ’s middags vertrekken om zeker voor het vallen van de avond terug te zijn. Iedereen raadt namelijk af om in het donker te rijden in Cambodja. Maar doordat er nog van alles niet klaar was in de garage, was het al snel na twee-en voor ik kon vertrekken. Eerst nog wat voorzichtig omdat het dicht bij de hoofdstad nog steeds enorm druk was op de baan. Echt aangenaam rijden was het ook niet tussen al die bussen en vrachtwagens die –zij alleen al- verantwoordelijk moeten zijn voor de helft van de co2 uitstoot op deze planeet en de helft van alle lood in mijn lichaam nu. Langzaam werd de weg echter rustiger en mooier en kon ik beginnen genieten van prachtige stukken landelijk Cambodja. Enkele uren later met een ondertussen houten kont van dat smalle zadeltje, begon de zon langzaam onder te gaan net wanneer ik midden in de wetlands en de rijstvelden reed. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat er weinig dingen mooier zijn dan de fel diepgroene rijstvelden verlicht door een ondergaande zon, ik werd er stil van, terwijl de motor rustig verder plofte door dat magnifieke landschap.
Een half uur later en nog steeds 80 kilometer van Siem Reap werd het stekedonker en ging de zonnebril af en was het rijden zonder oogbescherming. De crossbril die zo mooi bij mijn flashy crosshelm past lag nog in ons huisje. Fout, fout, fout. Dit was van de hemel in de hel neerdalen. Plots zat ik op een donkere weg midden in de Cambodjaanse wetlands, waar andere weggebruikers zelden licht hebben en je dus constant moet uitwijken voor fietsers, auto’s, vrachtwagens, koeien, honden en kinderen die uit het donkere niets plots opduiken. Alsof dat niet erg genoeg was heb ik anderhalf uur lang –tegen 60 km/u- duizenden muggen in mijn ogen voelen inslaan en heb ik er nog eens duizenden ingeslikt. Toen ik dan toch veilig in ons dorp toe kwam, had ik dan ook ogen die eruit zagen alsof ik een uur lang in Guantanamo Bay ondervraagd was met pepperspray.
Toen Nadia even later toe kwam met de taxi van het vliegveld met al onze bagage, duurde het dan ook niet lang of ik viel compleet uitgeteld neer in slaap.

Volgende week: Shopping weekend in PP en de terugreis per pick-up!

Groeten,

Stef

Het huis van de duizend blaffende honden

Ondertussen alweer een weekje in dit land van de rijzende maar nog sneller ondergaande zon. Wat is er ondertussen allemaal gebeurd? Er was het blijde weerzien met Nadia, er was de verhuis naar ons huisje (ondertussen ook al ‘het huis met de duizend blaffende honden’ genaamd). We zijn ook al wat meubels gaan kopen, maar nog niet voldoende om een Wonen-repo op de blog te zetten. We gaan daarom momenteel gewoon nog wat teasen en zo toe werken naar de volledige openbaring binnen enkele weken. Zoals je kan zien is er in ieder geval genoeg groen rond het huisje.
Ah ja, we hebben ook een abonnement genomen in het Sofitel hotel op hun zwembad en fitness. Er is ook een sauna en stoombad in de prijs inbegrepen, maar ergens heb ik het gevoel dat we daar zelden gebruik van gaan maken, vraag me niet waarom.
En morgen vertrekken we naar Phnom Penh voor enkele dagen. Nadia moet er zijn voor haar job en ik ga van de gelegenheid gebruik maken om op zoek te gaan naar nog wat spullen voor het huis en naar een mooi verjaardagscadeau voor mezelf: een dirtbike om het land rond te toeren. Trouwens, Patje, nen dag te vroeg, maar ook een fantastische verjaardag gewenst!!
De volgende dagen ga ik dan ook weer weinig tijd hebben om de blog bij te houden, maar blijf vooral af en toe kijken, er is beterschap op komst.

Gr,
Stef

On the road

Woensdag 5 september 2007 om half een s ochtends, ik bem over halfweg. Na twee aaneensluitende vluchten van Brussel naar Abu Dhabi en van Abu Dhabi naar Bangkok -met een reistijd van een 14 a 15 uur- heb ik een taxi genomen richting hartje Bangkok. De cheapo in mij had natuurlijk een manier gevonden om de dure officiele taxis te omzeilen. Dus ik met een illegale taxi voor 200 baht (vergelijkbaar met de oude Belgische frank) goedkoper onderweg naar het hotel waar we vorig jaar ook al eens geslapen hadden. Schappelijk van prijs, vlak bij de shopping malls en vlakbij een metrolijn van waar je de -voor mij- belangrijkste plekken makkelijk kan bereiken. Alleen, ik kende de naam niet meer maar ik wist wel waar het ongeveer lag. Jammer genoeg bleek de spreekwoordelijke broekzak van mijn chauffeur groter dan de woestijn in de Verenigde Arabische emiraten die ik vandaag overvlogen heb. Met als gevolg dat ik in plaats van een 45 minuten iets meer dan 2 uur onderweg. Uiteindelijk toch toegekomen, effe opgefrist, de nodige visums en verdere vliegtickets nog afgeprint en hop we konden gaan eten. Probleem: ondertussen was het al na tien uur, dus de meeste restaurants waren al toe.
Geen Probleem: ik met de metro naar de night market in Sala Daeng om nog wat cadeautjes te kopen voor Nadia (en mezelf) en dan op zoek naar een restaurant in de buurt. Diezelfde buurt die meer berucht dan beroemd is om zijn volwassenen entertainement op alle mogelijke manieren. Ik denk dat ik de enige vent was die daar alleen rondliep, maar t waren weer zeer kleurrijke taferelen. Ik heb wel zalig lekker en enorm pikant gegeten aan een straatstalletje daar in de buurt. 55 Baht voor een rijstschotel met allerlei curries en vissen naar keuze plus een drankje. Aah, die prijzen die een mens uitnodigen om van alle culinaire hoogstandjes te proeven, behalve de gefrituurde kippepoten, brr.
Maar ondertussen wordt het hoog tijd om mijn bed op te zoeken, met nog minder dan vijf uur te slapen. En ik moet zien dat k morgen wakker ben als ik Nadia zie.


Groeten aan iedereen, de collega s bedankt voor alle cadeaus en het stevige afscheidsfeest en de famile en vrienden die mij zijn komen uitwuiven omdat ze mij zijn komen uitwuiven!

Stef