Druk, druk, druk

In mijn oren, ja.
Want na effe bekomen te zijn van de dirtbike trip en zelfs wat gewerkt - weliswaar niet veel, want een groot gat in mijne voet en dus regelmatig bezoek aan het international hospital- ben ik met Scott naar Sihanouk gegaan voor enkele dagen. Scott is namelijk een beurs-doctaoraats-student archeologie die hier al enige tijd zit en zijn vriendin komt binnenkort naar Cambodja. En aangezien zijn vriendin graag en goed duikt, wou hij dat ook even snel leren. Kwam goed uit voor mij, ik namelijk ook en met Nadia in Belgie was het dé moment om wat dingen te doen waar zij minder gek van is.

Dus ik met Scott via Phnom Penh naar Sihanoukville, de enige badstad in Cambodia die naam waardig, met in mijn valies veel te veel kleren, in mijn voet een groot gat en in mijn neus te veel snot om goed te kunnen duiken. Soit, veel pillen en nog een extra rustdag volgden. Doordat we eerst een dag theorie moesten blokken met een echt examen nadien, waar ik met glans voor slaagde. Jawel, ne mens is nooit te oud om te leren ;-)
Dan twee duikdagen op en rond het eiland Koh Rong Samleng in de baai voor Sihanouk.De overnachting op dat fantastisch authentiek eiland was trouwens ook een ervaring om niet snel te vergeten.
En dan, met een beetje last van druk in mijn oren, veel geduld van instructrice Kyoko en veel oefeningen later mag ik mij nu officieel een SSI open water diver noemen. Aangezien de camera niet waterdicht was, de stress van het duiken, het gat in mijn voet en het snot in mijn neus nogal groot was, is er dus van fotograferen niet veel in huis gekomen. Tenzij op dat fantastische eiland dan. Wel nogal basic verblijf (weeral:-), een houten beddeplank met een mouske van 2 cm erop, een wc boven de oceaan en de douche was een potteke in een plastic ton. Maar het zicht s morgens op de oceaan maakte dat allemaal meer dan goed.
En vanaf nu is het dus zoeken naar goeie duikspots in de omgeving zodat we strandvakantie (Nadia) en duikdag (ikke) toch wat kunnen combineren. Dus als er duikers zijn die goeie plekken weten (Fabbe, Woutsi, Pieje, Willie...!!??) laat dat dan zeker weten.

Meer foto's? Hier klikken.


Veel groeten,
Stef

De Monk

Nee, niet die in Brussel maar onze eigen Buddhistische monk - khmer teacher Sa'Koan. Hij heeft zijn kleed afgelegd (figuurlijk dan toch) en is uit het klooster gestapt. Iets wat hier vaker gebeurt dan bij de katholieken en ook eigen is aan het buddhisme. Veel mannen gaan voor enekele maanden tot enkele jaren in het klooster. Hij is er opgegroeid, heeft er veel geleerd en vindt het nu tijd om de wereld te verkennen. We vonden hem trouwens al zeer los voor een monnik. Hij drinkt graag cola en is gek van Belgische chocolade en dat voor iemand die een ascetische eed gezworen heeft!

Normaal blijft hij in de buurt en zou hij graag blijven les geven aan ons, maar dat wordt dus even afwachten. Wij hopen in ieder geval van wel, ook al stond het natuurlijk chiquer om je eigen buddhistische huismonnik te hebben;-)

Dirtbike in Cambodia

Jawel, de eerste grote dirtbike rit zit achter de kiezen en man, wat was het bijten bij momenten.

De reden dat het zolang duurde voor de eerste rit, was, buiten te weinig tijd, vooral het gebrek aan een andere idioot die klaar was voor enkele dagen afzien. Maar meer daarover later. De idioot die mee wou was Diego, de andere Spaanse Handicap International vrijwilliger. Zijn vriendin kwam af en net daarvoor wou hij toch nog een ritje gaan maken. Geen probleem, ik flans wel wat in elkaar had ik gezegd en dat werd dus een driedaagse tocht.

Dag 1: Siem Reap via Anlung Veng (laatste bolwerk en laatste rustplaats van Pol Pot) naar Preah Vihear tempel. Al eeuwenlang een twistpunt tussen de Thai en de Khmer. Daar blijven slapen in het sjiekste van de drie aanwezige guesthouses. Vijf dollar per nacht voor 4 planken muren, een bed met planken en een een mouske van 2cm dik. Kicken. En s avonds eten aan de lokale straatstalletjes, waar je keuze had in -als het al herkenbaar was- varkensdarmen en brokken varkensvet, vissekoppensoep en iets dat leek op dik vet vel (waterbuffel, kip of vis, t was necht niet te herkennen) voor we naar het plaatselijke tien om te zien zijn geweest.

Dag 2 de beklimming van de berg en de tempel en doorrijden via het onooglijk kleine en oninteressante Tbeng Meanchey (lokaal ook wel PreaH Vihear genoemd), de hoofdstad van de provincie, jawel, Preah Vihear en dan al een stuk op weg door bananenplantages richting Preah Khan. Een naar het schijnt indrukwekkende tempel. Aan de afslag naar die tempel zijn we blijven slapen bij de eerste de beste gastvrije local. Dat bleek de dorpsoudste te zijn van een gehucht van 30 zielen, waar we het terras en een natuurdouche aangeboden kregen.

Ijskoud gehad die nacht en lawaai!!!

Dag 3 was dan de grote uitdaging. Nadat de eerste dagen al behoorlijk uitdagend waren op moto-gebied, werd dag drie - de oude Angkor highway, die ondertussen al eeuwen nog enkel door ossenkarren gebruikt werd, het zware sluitstuk. Nog meer toen bleek dat we eigenlijk toch van een verkeerd punt gestart waren en dus nog eens een omweg van 70km moesten maken.

Soit, om een zeer lange dag kort te vertellen, we hebben die dag 13 uur op de moto gezeten, zijn volledig verloren gereden, stukken van 60 kilometer zonder een dorp tegen te komen, hoogstens een verloren boerderij, hebben zelfs Preah Khan niet gehaald noch de Angkor Highway. We hebben veel te veel zand gezien, zijn allebei gevallen zonder veel erg. We hebben allebei onze voet geplet aan de zelfde boomstronk (verborgen achter een bos gras). Diego met een blauwe voet tot gevolg, ik met een gat van een dikke centimeter diep en breed in mijn voetzoel (en dan nog eens door een nieuwe Meindl zool van een centimeter dik).

Resultaat, allebei kapot maar tevreden terug in Siem Reap met de hoop dat we de Angkor Highway op een andere keer nog eens kunnen doen.

Het was zeer leuk, nu even de wonden likken, dan gaan duiken met Scott, een Australische archeoloog en dan later een nieuwe poging ondernemen.

Maar geniet vooral van de foto's en besef dat we nauwelijks tijd hebben gehad om er te maken, in werkelijkheid was het nog veel mooier, veel indrukwekkender en veel ruwer.

Groeten,

Stef