Kampong Cham Part III

En ja hoor we hebben weeral bijna 3 dagen Kampong Cham overleefd, afin tegen de tijd dat dit op de blog staat ben ik weeral lang terug in het bruisende Siem Reap... Afin toch bruisend in vergelijking met dit provinciestadje aan de Mekong. In ieder geval hebben we er een bruisende workshop opzitten van 2 dagen, na de basic ICT-skills van vorige keer vonden we dat we dat we dat we er geen gras over mochten laten groeien (want ze leken supergemotiveerd om iets met die computer te doen) en hebben we ze geleerd hoe ze met resources van op onze website (die ze dan allemaal op Cdrom kregen, wegens geen internet in de pilootschooltjes zelf) lesmateriaal konden maken (free software om wiskunde-oefeningen te maken en zelfs een Bingo-spel om sommen te oefenen (voor de limburgers: Kienen) en massa’s tekeningen, afbeeldingen en prentjes, waarnaar ik me suf gezocht heb op ’t internet, die ze kunnen gebruiken in werkblaadjes, en om interactieve methodiekjes mee te maken,... (dit was voor degenen die nog steeds denken dat ’t alleen maar aan ’t zwembad liggen en uitgaan is in Cambodja...)

Maar het blijft natuurlijk een feit dat ik hier nog wel wat vrije tijd heb... afgelopen zaterdag zelfs gratis en voor niets naar de Angkor Wat en Ta Phrom geweest (tja, de juiste vriendjes hebben he, franse snotaapjes die stage doen, of deden, want ze zijn bijna weg, bij Apsara te tempeluitbater).
Ahja, ik had jullie nog niet verteld over mijn avontuur in de Zone One (en natuurlijk weeral gene kodak mee). Zone One is DE club bij uitstek voor de Khmer in Siem Reap. Overdag zijn ze over ’t algemeen redelijk traag, maar op zaterdagavond kunnen ze blijkbaar perfect in de maat dansen op 530 beats per minuut... En ik met mijn jarenlange drum ’n bass ervaring kon het zelfs niet aan... gelukkig zijn er dan van tijd tot tijd de zeemzoeterigemegamelige khmerslows, de grootste hits van het moment waarop dan heel de keet (want daar zat toch minstens 1000 man) luidkeels zit mee te zingen..., om effe tot rust te komen (want toch ook even vermelden dat er op de house ook nog eens non stop stroboscoop zit te flashen). Om half 4 gaat de keet dicht, en om 5 na half 4 zijn al die 1000 Khmer en hun 1000 brommertjes op de parking verdwenen, onze buitenwippers kunnen daar nog iets van leren... ’t Was een hilarische ervaring, maar toch geen keet om elk weekend zwaar te gaan shaken... Vorige zaterdag dan maar rustig aan gedaan (ik zat al voor een tweede weekend op rij zonder mijn Vlaamse vrienden, want die waren allemaal tijdelijk het land uit, beginnen weer stilaan terug binnen te sijpelen), eerst eens in de Laundry Bar gaan kijken, maar niet veel bekende gezichten, dan maar naar Abacus, waar vooral fransen en nog wat andere expatsachtigen bijeentroepen, omdat daar ook wel altijd een bekende rondhangt om een klapke mee te doen... En zo werd het dan toch weer half 4 (en vooral wegens de regen waardoor geen enkele tuk tuk buitenkwam en ik er niet weggeraakte en Renaud de eigenaar die dan toch weer ‘ne nieuw GinTo voor mij zette...), terwijl in Grimbergen dan stilaan de Palm Fuif op gang begon te komen (tja, dat blijven dan toch wel de moeilijke momenten hoor... niet onderschatten – gelukkig wist ik het pas de volgende dag ;-) )

Ondertussen begin ik me hier in Kampong Cham al heel populair te voelen, At Joey’s (het restaurantje om de hoek) heeft er nl. een concurrent bij. Lars, collega-vvob’er die hier werkt en woont (RESPECT, LARS) heeft me gisteren meegenomen naar het sjiekste restaurant van de stad ( het duurste gerecht is dan nog maar 4 dollar of zo), een megakitcherige keet, maar wel zeer lekker. Vandaag er terug naar toe zonder Lars; zonder overdrijven 14 man ‘zaalpersoneel’ (allemaal in rode polo, vandaar dat het zo duidelijk was) en ik als enige gast. Dus ze zaten daar constant met 5 of 6 man op m’n vingers te kijken en te smilen. Toen ik gedaan had met eten kwamen er zelfs 6 meiskes bijna op m’n schoot zitten (tja, ik durf wedden dat er nu toch wel een aantal Grimbergenaars staan te popelen om naar Kampong Cham af te zakken), ’t enige dat er in ’t Engels uitkwam was ‘Very Good, Very Good’ terwijl ze naar me wezen, dus bij deze me, ik ben een goed mens (ik kom dan ook speciaal naar Kampong Cham voor een betere wereld he ;-). Vandaag herkennen ze mij blijkbaar in heel het stadje, denk dat er amper mensen waren die niet ‘Hello!’ schreeuwden vanuit hun shopke of vanop hun brommer als ze mij zagen... Het dorpsgevoel, zo lang geleden...

Proficiat voor degenen die dit megalang blogbericht uitgehouden hebben (heb dan ook al een tijdje niks meer laten horen he...) Maar VOLGENDE WEEK komt m’n ventje, en dan gaan we pas avonturen te vertellen hebbem, eindelijk pictures van ons al lang naar uitgekeken huizeke (exact in het midden tussen mijn werk en het centrum, en voldoet aan al onze andere eisen, alleen is er maar 1 logeerkamer, dus reservaties zijn noodzakelijk), en dan ook eindelijk foto’s van uitstapjes en van het leven hier, want dan is er tenminste iemand bij me die graag met ‘ne kodak op stap gaat...

En speciaal voor jullie ga ik morgen voor zonsopgang opstaan (en hopen dat ’t niet bewolkt is zoals de voorbije dagen) om ‘ne zonsopgang boven de Mekong door te sturen... (en ook om om 7 AM te kunnen vertrekken naar Siem Reap met de van uw belastingsgeldbetaalde 4X4 van de BTC ;-) maar zonder is er geen doorkomen aan (of moet er ne omweg gereden worden...)
Ok, ik hoor een groot beest in de groezelige Mekonghotelkamer bewegen... even op onderzoek uitgaan, en hopen dat het een krekel of een gecko is en niet niet de al lang gevreesde...

Dikke kussen
Nadia

PS Op tijd opgestaan voor zonsopgang is dus gelukt, Klik hier voor meer sfeerbeeldjes...