VVOB weekend in Phnom Penh

Nog eens tijd voor een lange blog. Wel weer zonder eigen foto’s, onze camera waarvan ik overtuigd was dat hij genoeg stroom had om een week lang mee te gaan, liet het al na 5 minuten af weten. Dus alle foto’s hierbij zijn met dank aan Jan G., Nadia’s sympathieke –ik zou niets anders durven zeggen ;-) - VVOB baas in Phnom Penh.

(komen er op zodra we ze ontvangen hebben)

Heel het weekend stond trouwens in teken van het VVOB. Nadia had namelijk een vergadering met alle Vlaamse VVOB medewerkers in Cambodja (behalve Walter, die even naar Belgie was).
Terwijl Nadia aan het vergaderen was, sjeesde ik de stad rond op mijn gehuurd scootertje op zoek naar een dirtbike en alle toebehoren. Ook al wel een beetje zoekend naar de juiste plekken om ons nog wat meubeltjes en vooral lampen te kopen. Ons huisje is wel gezellig maar ook zeer donker, dus dat was eigenlijk wel noodzakelijk.
’s Avonds was het dan een klein feestje bij Jan G. thuis, die er duidelijk werk van had gemaakt en na de aangerukte pizza’s ook Thais liet komen, dat alles vergezeld door een uitstekende selectie Belgisch bier (jawel, Duvel, Maredsous, Hoegaarden, Leffe allemaal ge-importeerd via Vietnam). En daarna was het dan aan de durvers om eindelijk te starten met de aperitiefhapjes die al van het begin op tafel stonden: geroosterde kevers, sprinkhanen en vogelspinnen. Sommigen zullen nog weten dat ik me vorig jaar al had voorgenomen om spin te eten, maar dat het me toen niet gelukt was (eufemisme voor niet gedurfd). Maar na twee Duvels en Jan, die liet zien dit niet voor de eerste keer te eten, konden ik noch de rest achter blijven en werd er aarzelend al op een poot geknabbeld, werd er een spinnenkop afgetrokken en binnengespeeld of werd er een volledige spin (ik 2X;-) in de mond gestoken.
De bewijzen zijn er en zelfs Nadia heeft enkele spinnepoten gegeten, wat zeer straf is voor iemand die een spinnenfobie heeft en half vegetarier is.
Later op de avond nog Carla C. gezien die ook een werkbezoek in PP gepland had, met de bedoeling om ’s avonds wat te kunnen feesten met de andere Vlamingen. Daar hebben we haar wel wat moeten teleurstellen, want door de drukke bezigheden lagen we s avonds iedere keer al snel doodmoe in ons bed.
Uiteindelijk heb ik na lang zoeken de goeie bike gevonden. Een fantastische rooie XR250 Baja van 2003. Vrij recent dus en net ge-importeerd uit Japan. Wat een groot voordeel is, want eens ze een tijd in Cambodja zijn, worden alle motorfiets-onderdelen zo vaak uitgewisseld dat je niet meer weet wat nu wel of niet origineel is aan de motor en wat nu van welk bouwjaar stamt.
Na lang zoeken ook een Taiwanese crosshelm gevonden die en me paste en degelijk aanvoelde, het nadeel is dat het ook zowat de meest opvallende en lelijke helm was die ik kon vinden. Maar safety first en voor 32 $ (24 euro) kan je niet sukkelen.
De dagen erna met Nadia dan langs alle markten, design- meubel- en kunstwinkels gelopen om een lijst op te stellen van de winkels en waar we wat kunnen vinden. Aangezien we volgende week terug naar PP komen, gaan we dan alles kopen en een busje of pick-up huren om alles tot in Siem Reap te krijgen.
En dan werd het zondag en tijd om terug te keren naar SR, Nadia per vliegtuig en ik natuurlijk met mijn nieuwe motorbike.
Het lijkt trouwens soms alsof ik alleen in superlatieven spreek als ik over ons verblijf in Cambodja vertel. Alleen, het is ook werkelijk zo dat ik hier nog steeds van het ene extreme moment in het andere val. Zo ook de maidentrip met die dirtbike, de terugrit van Phnom Penh naar Siem Reap. Ik had gerekend op een 4 a 5 uur rijden en wou dus ten laatste ’s middags vertrekken om zeker voor het vallen van de avond terug te zijn. Iedereen raadt namelijk af om in het donker te rijden in Cambodja. Maar doordat er nog van alles niet klaar was in de garage, was het al snel na twee-en voor ik kon vertrekken. Eerst nog wat voorzichtig omdat het dicht bij de hoofdstad nog steeds enorm druk was op de baan. Echt aangenaam rijden was het ook niet tussen al die bussen en vrachtwagens die –zij alleen al- verantwoordelijk moeten zijn voor de helft van de co2 uitstoot op deze planeet en de helft van alle lood in mijn lichaam nu. Langzaam werd de weg echter rustiger en mooier en kon ik beginnen genieten van prachtige stukken landelijk Cambodja. Enkele uren later met een ondertussen houten kont van dat smalle zadeltje, begon de zon langzaam onder te gaan net wanneer ik midden in de wetlands en de rijstvelden reed. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat er weinig dingen mooier zijn dan de fel diepgroene rijstvelden verlicht door een ondergaande zon, ik werd er stil van, terwijl de motor rustig verder plofte door dat magnifieke landschap.
Een half uur later en nog steeds 80 kilometer van Siem Reap werd het stekedonker en ging de zonnebril af en was het rijden zonder oogbescherming. De crossbril die zo mooi bij mijn flashy crosshelm past lag nog in ons huisje. Fout, fout, fout. Dit was van de hemel in de hel neerdalen. Plots zat ik op een donkere weg midden in de Cambodjaanse wetlands, waar andere weggebruikers zelden licht hebben en je dus constant moet uitwijken voor fietsers, auto’s, vrachtwagens, koeien, honden en kinderen die uit het donkere niets plots opduiken. Alsof dat niet erg genoeg was heb ik anderhalf uur lang –tegen 60 km/u- duizenden muggen in mijn ogen voelen inslaan en heb ik er nog eens duizenden ingeslikt. Toen ik dan toch veilig in ons dorp toe kwam, had ik dan ook ogen die eruit zagen alsof ik een uur lang in Guantanamo Bay ondervraagd was met pepperspray.
Toen Nadia even later toe kwam met de taxi van het vliegveld met al onze bagage, duurde het dan ook niet lang of ik viel compleet uitgeteld neer in slaap.

Volgende week: Shopping weekend in PP en de terugreis per pick-up!

Groeten,

Stef