Oef, eindelijk nog eens!

Ondertussen alweer een dikke week, of anderhalve week zeker al, niks meer laten horen op mijn blogspotje… M’n ventje is al serieus aan ‘t zagen ;-) Tja, echt veel bijzonders valt er dan ook niet te vertellen, aangezien het leventje hier rustig z’n gangetje gaat, ik nog steeds op hotel zit en nog steeds dezelfde job doe, en we nog steeds niet terug in onze bureau kunnen, nog steeds zitten te smelten in die andere zonder airco bureau… Ondertussen zit ik hier wel voor ‘n paar daagjes in een megahotel (met een zwembad zonder zwembad als gang) met zicht op de Mekong dit berichtje te typen. Wifi (wiefie voor de Buffy) hebben ze hier helaas nog niet… dus dan maar met een worddocje aan de slag gegaan, om seffens in ‘t internetcafé in de blog te plakken…
We zitten dus alweer in Kampong Cham, een klein stadje aan de Mekong, op 4 uur rijden van ‘thuis’ voor een training Basic ICT skills aan een 15tal teacher trainers (docenten lerarenopleiding) en teachers van onze pilotschools hier in de buurt). Alhoewel ikzelf die skills nog wel net heb, laat ik die training over aan 2 teacher trainers van bij ons in de teacher training college in Siem Reap. Want m’n Khmer is helaas nog niet zo denderend… Al begin ik hier en daar wel wat woordjes te leren… het hotelpersoneel (van Pavillon Indochine) is er dan ook heel bedrijvig in om me wat bij te brengen (helaas liefst ‘s morgens om 7u bij ‘t ontbijt als ik m’n fruitsla aan ‘t samenstellen ben – dus de namen van het fruit zitten er nog niet in uiteraard…) Zaterdag wel m’ne dream in de ‘moto-wash’ laten wassen met de boodschap ‘K’ Nyom chang Lee-ung Moto’, en ik moet zeggen, ze hebben er 10 keer langer over gedaan om ‘m te wassen dan de Paki’s doen over m’n auto aan de Delhaize in Grimbergen… Ik apetrots met een blinkende brommer ‘t stad in gereden (afin, ‘stad’) en op de terugweg onderuitgeschoven omdat ik met de verkeerde rem geremd had. Een open knie als gevolg, maar ja, alles beter dan onder die auto te liggen die ineens uit het niets kwam opdagen… Allez, k ga maar eens met m’n stickje vertrekken naar een internetcafé om dit verhaaltje erop te zetten… Nog 2 fotootjes ter opfleuring: heb een paar dagen met een frans Koppel en hun zoontje opgetrokken (met hun zoontje – het magere ventje, den andere is ‘t zoontje van hun tuktuk driver, die na een tempels mee mocht komen zwemmen). Tof koppel trouwens, aangenaam gezelschap en goed om wat aan m’n Frans te werken ;-) En dan het traditionele beestje ter kennismaking, jawel, geen wikipediafotootje deze keer, maar een eigenhandig getrokken nieuwe vriend, de bidsprinkhaan (ongeveer 20 cm lang, en enorm mooi) die regelmatig op m’n terras zit… foto was ook wel met enig risico, want de avond ervoor heeft hij het fototoestel van de fransman naast mij aangevallen…

Dikke kussen allemaal, en normaal gezien volgende keer wat fotootjes van ons werkbezoek hier in Kampong Cham…
Nadia