DEEL 3 - Mototrip to the lost temples

Waar was ik ook al weer? Jep, net bezig met mijn hangmat uit te rollen terwijl het al snel donker werd. 6u s'avonds en in de bush is letterlijk niks meer te doen dan, tenzij je kickt op nachtwandelingen in een jungle waar nog wel eens mijnen zouden kunnen liggen. Ik niet dus en aangezien we niets hadden om te eten noch om te drinken, ga je dus dadelijk in de hangmat liggen (met ingebouwd muskietennet) om tenminste die malaria muggen te snel af te zijn. Echt comfortabel is zo'n hangmat ook al niet, dus veel geslapen werd er niet. Heel de nacht dan maar blijven luisteren naar de bush-geluiden: van geritsel onder mijn hangmat tot iets wat op een roepende gier leek tot een vreemd geklapper in de ochtend. Dat bleken dan de tanden van Scott te zijn, die bibberend van de kou in zijn hangmat lag. Verder wel een mooie nacht met een fantastische sterrenhemel.


s' morgens dan opgestaan met het krieken van de dag om zo ver mogelijk te geraken voor de zon hoog stond en het dus ook weer te heet werd. We hadden de vorige avond afgesproken om de moto nog een laatste kans te geven en anders met een moto te gaan en Scott te voet en waar mogelijk met 2 op de moto. En jawel, nadat we hem 2 keer in gang hadden getrokken, lukte het Scott om zonder stil te vallen een paar kilometer te rijden. Dus met twee motos verder gegaan, heel erg op ons gemak en met slechts enkele verplichte haltes (wegens stilgevallen) terug tot op de highway geraakt. Die highway was de weg die we de dag ervoor al zo erg vonden, maar vergeleken met de kilometers die we verloren gereden waren best mee viel. Zo verder gesukkeld tot we aan een rivercrossing kwamen en ik de foute plek koos om over te steken. Gevolg, volledig ingezakt tot aan mijn uitlaat in de drassige rivierbodem. Scott was ondertussen wel overgeraakt maar had de moto vastgereden op de steile rivieroever. Weerom een redelijk uitzichtloze situatie, tot er twee Khmer langs kwamen die mits wat overredingskracht na een modderbad toch bleven om ons te helpen. Eerst met vereende krachten en veel gewroet mijn moto uit de rivierbodem gekregen en die tot op de verhoogde oever gereden, wat niet zo eenvoudig was. En dan: mijn moto boven, die van Scott beneden die niet startte en te steil en te hoog om hem erop te slepen met mijn moto. Maar tot onze verbazing reageerde hij plots weer op het indrukken van het startknopje. Een van de enige keren dat hij toch voldoende jus had om te starten, maar net op het moment dat het broodnodig was. Toen we rond 11u toe kwamen in Ta Seng, het dorpje waaruit we de dag voordien vertrokken waren, was het eerste wat ik deed dan ook 6 liter water kopen en een telefoon zoeken waarmee ik Nadia kon verwittigen dat ik nog niet lag te sterven in de rimboe.

Daarna nog 3u gereden over zandpistes tot de bewoonde wereld om s avonds terug in Siem Reap toe te komen en een welverdiende en dringende douche te nemen.




En daarna een koel, fris pintje open getrokken en Nadia eens goed vastgepakt toen ze thuiskwam.



Stef

Ik zeg ...

jajajajajajaja..........................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Effe warm gehad - letterlijk en figuurlijk. DEEL II

Oke, het vervolg van mijn avontuur. Maar eerst wil ik toch zeggen dat het fijn is om af en toe de maten es te horen (is het via facebook, mail of op onze blog). En ik heb de indruk dat ze ook de weg naar de blog terug hebben gevonden de laatste tijd, nu er weer wat meer op staat.

Over de weg terug vinden gesproken...

Zoals gezegd waren we dus te laat vertrokken voor het laatste deel van onze trip tussen 'Prasat Preah Kahn of Kampong Svay' (een mondvol, ik geef het toe) en Siem Reap via Prasat Beng Melea.

Na enkele rivierpassages die we zeer voorzichtig probeerden te nemen, ik was s morgens namelijk al blijven vast zitten in een modderplas die veel gevaarlijker was dan hij er uit zag. We waren dus min of meer gewaarschuwd over de hardheid van de trip. Maar die rivierpassages liepen wat traag, maar wel goed af. En terwijl ik op de gps zo goed mogelijk de 'Old Angkor Highway' probeerde te volgen kwamen we na 3u rijden en 35km op een punt dat we alleen linksaf konden waar we volgens de gps rechts hadden gemoeten. Nu weet die gps natuurlijk ook niet alles, dus wij maar links gevolgd. Ook omdat het al wat donkerder begon te worden en we wat wilden voortmaken. Fout natuurlijk, want haast en spoed waren ook hier niet goed. Na een uur ploeteren door wat in de verste verte niet meer op een weg leek, het was eerder 2 zeer diepe geulen, gemaakt door ossekarwielen met zeer veel hoog gras over en rond. Zo diep dat onze motos er zich constant in vast reden en stil vielen en Scott er regelmatig ook bij viel. Toen ik hem op een bepaald moment dan ook niet meer hoorde volgen, was het niet met een gerust hart dat ik terugkeerde. Hij was echter niet gevallen deze keer maar was wel met een zorgelijke blik naar zijn leenmoto aan het kijken: startmotor kaputt!

Ondertussen was ons water al effe op en het duwstarten van een crossmoto op zo'n ondergrond

werd dan ook snel een helse kwelling. Na een tijdje deden we aan pullstarten (koord achter mijn moto en dan trekken maar), maar ook dat was allesbehalve evident daar. Het werd zo erg dat we besloten om de moto te verstoppen achter een boom, alsof daar in de volgende maanden een levende ziel zou langskomen! Dan een poging om met 2 op een moto daar weg te raken, maar na een zeer onzachte botsing tussen een verborgen boomstronk en mijn scheenbeen (Godzijdank voor de crossbotten) ook dat maar opgegeven. Enige mogelijkheid op dat moment (5h20pm) was om een kampeerplaats te zoeken voor onze hangmatten en zonder eten of drinken te gaan slapen om de volgende ochtend opnieuw te beginnen.

(Shit dat loopt hier maar uit, deel 3 morgen, k ben wat moe na mijn werkendag van 16u)

Effe warm gehad - letterlijk en figuurlijk.

Vorige week was het na een volledig jaar wachten dan eindelijk tijd om mijn mislukte motortrip naar de tempels: Preah Kahn, Prasat Damrei,... in Preah Vihear province opnieuw te proberen en deze keer hopelijk tot een goed eind te brengen.

Samen met Scott, een Australisch doctoraatsstudent die hier al behoorlijk wat tijd heeft doorgebracht vertrok ik op vrijdagochtend naar Kompong Thom om vandaar door te rijden naar Sambor Prei Kuk, een -blijkbaar- zeer mooie tempel. Alleen wegens wat kleine problemen met Scott's moto te laat vertrokken en net tot daar geraakt om 6 uur. En dan terug want het was donker en dan kan je niet veel meer zien natuurlijk.

De dag erna dan via Stoung en zonder de verwachte 3e en 4e man  naar het noorden gereden, om 5u lang over grote verhoogde dijken, langs lotusvelden,... naar Ta Seng te rijden. Alwaar we na een laatste anderhalf uur door Saharadiep zand net voor het donker in Ta Seng aankwamen (alweer te laat vertrokken en de nodige reparaties onderweg moeten doen). Daar hebben we dan overnacht in onze hangmatten op de veranda van de plaatselijke schrijnwerker (compleet, of niet zo compleet, met ontbrekende vingers). Een sympathiek manneke die dank zij zijn kennis van het Engels wat geld kan bij verdienen door eten en slaapplaats te voorzien aan die zeldzame toeristen die tot daar geraken.

En vandaar gingen we de dag erna dan de lost Angkor highway doen. Een weg die op het hoogtepunt van het Khmer-rijk alle belangrijkste tempels met elkaar verbond over grote afstand en nu verworden is tot een veldweg en op sommige momenten niet meer dan een ossekarspoor of zelfs nog minder.

Doordat we persé een derde en vierde kleine tempel wilden vinden en bekijken, ook deze keer weer te laat vertrokken voor het laatste en zwaarste deel van de trip die normaal die avond had moeten aflopen. 

.......

(Rest van het verslag volgt morgen, maar hierbij al de foto's)

DiscoParty en meer

3 weken na datum en na eindeloos veel beloftes aan stef dat ik eindelijk eens ‘ne keer een blog zou schrijven, heb ik me dan toch maar aan het zwembad geinstalleerd in een zalige 27 graden (ze noemen dat koud seizoen hier). Ik zal beginnen met onze uitstap van een kleine week, zo'n 3 weken geleden naar phnom penh, voor het waterfestival, voorafgegaan door Carla en Veerles disco party.

Zoals de meesten onder jullie weten zijn we principieel tegen discoparty’s, en nog principieler als er nog eens een dresscode aan verbonden is. Maar voor ons Carla en Veerle in PP maakten we graag een uitzondering en zijn we gedurende de week ervoor elke avond gaan shoppen in Siem Reap en heb ik ongeveer alle kitscherige khmer kleren gepast die ook maar enigszins een klein beetje in de buurt van disco kitch kwam. Aan discozonnebrillen uiteraard geen gebrek.
Maar aangezien de lokale kledingmarkt op maatje 32 van kindvrouwen is afgestemd, zijn we dan toch maar naar PP vertrokken zonder een outfit. PP is gelukkig een paar grote overdekte markten rijk met een overvloed aan kitschkleren waar ze in Siem Reap enkel maar van kunnen dromen. Nadat stef zich voorzien had van een outfit volgens de definitie van een 70’s disco rollerboy, vonden we een kraampje met glitterjurken om van te verblinden. Onder luid gegibber van de khmer girls de meest disco-achtige, met punten in verschillende lengtes van onder, gepast en gekocht voor slechts 8 dollar. Hieronder onze voorbereiding in onze hotelkamer: disco rollerboy stef en discoqueen Nadia Glitter.

De glitters zijn we een week lang blijven terugvinden op mezelf, op stef, en op alles wat we aangeraakt hadden. De Party zelf was fun, veel pruiken veel booze, veel hapjes en leuk gezelschap. En uiteraard te veel discomuziek. De voorbereide discoplaylist is minstens 3 keer volledig afgespeeld.

Over het waterfeest heb ik niet meer veel aan te vullen, alleen dat Stef de tijd van zijn leven had in het hart van het festival (zie vorige post). Mijn festivalervaring is eerder beperkt gebleven tot wat chillen aan het Blue Lime zwembad, aperitieven met de Vlaamse (en een zwitserse) vrienden in de grote stad, wat tussen het volk rondschoffelen en grote attractie zijn voor de 4miljoen plattelandsmensen die in PP waren voor het waterfestival en die zich vooral vergaapten aan toeristen, en de prachtig verlichte Khmer Style boten te bewonderen vanop Veerle haar balkon met zicht op de rivier. Maar het was dan ook een weekske vakantie voor mij...

Vorige week zondag zijn we na 3 pogingen eindelijk eens op uitstap naar Phnom Kulen geweest (je moet er namelijk voor half 11 de ticketloketten voor de tempels passeren anders laten ze je niet meer naar Phnom Kulen rijden, zo'n twee uur van Siem Reap) Phnom Kulen is, zoals het woord zegt (Phnom betekent 'Berg') een berg, en een Angkor site en (Ex)-Khmer Rouge terrein. De haakjes omdat er geruchten zijn dat de ticketopbrengsten nog steeds in Khmer Rouge-zakken terecht komen. Er zijn 1 000 linga’s (stenen penissen) in de rivierbedding te bewonderen, vruchtbaarheidsymbolen waar we dan over gewandeld zijn, je weet maar nooit of dit misschien ooit van past komt ;-)

We hadden alletwee ons zwemgerief mee om een frisse duik te nemen in de watervalpoel (zie foto beneden waar het ligt te lonken), maar daar zijn we omwille van mijn eeuwige onhandigheid niet geraakt. De rotsen die we moesten overklimmen, waren net iets te glibberig voor mijn teenslippers, en een flink gat in mijn knie en een geschaafd scheenbeen zijn er de bewijzen van, maar zeer bewust niet op foto...

Op de terugweg nog eventjes de gratis-na-5pm-toegang van Angkor Wat meegepikt, en - weliswaar aan de achterkant - helemaal met de brommer tot aan de ingang van de tempel mogen rijden. Terwijl wij ons vermaakten in de tempel, vermaakten apen zich met onze brommer. Spiegels op 'ne brommer dat hadden ze nog nooit gezien precies (en aangezien Khmer hun brommerspiegels in de badkamer zetten, dus ook niet verwonderlijk).

Afgelopen week stonden de avondlijke uitstappen, vooral voor stef, in het teken van het jaarlijkse fotofestival met projecties en tentoonstellingen, op verschillende artyfarty plekken in ons stadje. Ik had nog een bezoek van VVOB’s raad van beheer op het programma staan, avondenterainement voor de Belgische delegatie inbegrepen, met een fotofestival Party vrijdagavond in het FCC. En dat was het dan weer, de hoogtepunten van ons Cambodjaans leventje van de laatste weken, dus jullie zien, zoveel valt hier niet te beleven ;-) Met een beetje geluk mogen we volgende week een weekje naar Bangkok met de VVOB’ers voor een UNESCO conferentie, maar met de toestanden daar, ziet het ernaar uit dat dit 'feest' afgelast (of misschien uitgesteld) gaat worden!

Groetjes
Nadia

The full monty!

Jawel, hier is em dan, de volledige reeks over het waterfestival in Phnom Penh. Met de nadruk op het team van Kompong Phluk een drijvend dorp hier in de buurt van Siem reap dat ik gedurende enkele weken heb gevolgd door hun verschillende stadia van voorbereiding en ceremonies tot hun eigenlijke deelname aan het waterfestival. 

Ze zijn voor de derde keer op rij eerste geeindigd in hun categorie en ik vond het fantastisch om mee te maken hoe zo'n dorp toe- en mee leeft met heel dat gebeuren. Schoon, wreed schoon

.

4 miljoen mensen en 424 boten!!

Jawel, het waterfestival is weer achter de rug. Nadat we vorig jaar in Siem reap de kleine versie hiervan hebben mee gemaakt, was het dit jaar de beurt aan zijn grote broer, het enige echte waterfestival in Phnom Penh. En nadat ik vorig jaar een reportage had gemaakt in Siem Reap, dit jaar dus in Phnomn Penh. Alleen, er zouden waarschijnlijk wel tientallen profesionnele fotografen rond lopen en nog veel meer amateurs, dus het sleutelwoord was: een andere invalshoek. 

En daarom was ik dus al enkele weken op voorhand naar Kompong Phluk gegaan om het hele verloop van dit drijvend dorp en zijn tocht naar/en deelname aan "Bon Om Tuk" in Phnom Penh.

Alle ceremonies heb ik mee gemaakt en daarmee een behoorlijk unieke kijk gekregen op hoe belangrijk dit festival is voor Cambodjanen. Het was ook een kijk op de religieuze en andere gebruiken op het platteland. Kompong Phluk was de vorige jaren eerste geworden in zijn categorie en heeft dat ook dit jaar weer gedaan. De juiste categorieen en het systeem snap ik nog niet helemaal en geen enkele Khmer ook niet, maar dat deert hen niet. Het is een drie daags volksfeest waar 4 miljoen mensen op afkomen, 424 boten aan deelnemen, 250 000 gratis condooms worden uitgedeeld en vele mensen voor het eerst uit hun dorpje met 40 inwoners komen. Wat het voor hen nog veel overweldigender maakt dan voor ons. 

Ik ben als enige Barang -of buitenlander- in een van de raceboten mee gevaren, ik ben zelfs een tweede keer mee geweest om aan het einde de officiele ereronde te varen samen met de ander +/- 50 winnende boten. Ik heb mee de koning gesaluteerd en de aanwezige Khmer hebben hard gelachen met die grote Barang die uit de toon viel in dat lange maar smalle bootje. 

Soit, het was onvergetelijk. De foto's worden nog geselecteerd en hopelijk verkocht, er moet geld op de plank komen. Maar hier al enkele bewijsfoto's ;-)

De volledige reportage komt binnenkort online in lager resolutie.

Yes, we can!

Laten we hopen dat hij nu daad bij woord voegt, slechter dan zijn voorganger kan het in ieder geval nauwelijks. Maar het is een perfecte reden om de visionair George Clinton nog eens in de spotlight te zetten. 

Doorklikken naar Youtube! Nu!! 

Tonle Sap meer

Deze week, een klein twee dagen op het meer gezeten voor een fotoreeks waar ik aan bezig ben. Deze foto past niet direct in die reeks, maar laat wel zien hoe mooi het daar is. Dit is in het midden van het meer (een van de grootste ter wereld) en de bomen die in het droogzeizoen boven water staan staan nu onder. En het huisje is de rustplaats waar de boten stoppen op weg naar Kompong Phluk, het drijvende/paalwoningen-dorp oop het meer.

Hallookes, hier zijn we weer!

Terwijl ik hier na lange tijd nog es op onze blog kom, zie ik dat het meer dan een maand is sinds de laatste post. Schande, ik zak hier half door de grond van schaamte. Maar ja, er zijn wel wat excuses: redelijk druk geweest de laatste tijd, facebook ontdekt,... En als terugkomertje heb ik dan ook nog iets zeer onbelangrijks. Maar het is een teken van leven en -hopelijk- ne nieuwe start voor den blog.

Ik heb me gisteren namelijk de twintigste zonnebril gekocht sinds ik hier ben en dat verdient een feestje! Voor je denkt, "shit dat moet hem veel kosten" en "hoe kan dat, 20 zonnebrillen", even een woordje uitleg. Mijn zonnebrillen hier worden eerst en vooral intensief gebruikt (dag in dag uit, op de moto, in de helm, in de zon en tegen de regen), maar dan nog is 20 veel natuurlijk. Wel, alle 20 waren het namaak brillen van tussen de twee a drie dollar die zogezegd van Ray Ban, Scott, Gucci,.. waren hoewel ze er exact hetzelfde uitzien. En die plastic brillen breken makkelijk onder druk, zoals in een helm. Dus dacht ik gisteren, laat ik mij nog eens een metalen exemplaar kopen en dat heb ik dan ook gedaan, twee zelfs. Eentje van een illuster Chinees merk maar met een logo dat nogal op Armani lijkt en dan de tweede, die ik u niet wil onthouden. Op de bril staat duidelijk Ray Ban, maar de naam op het bijhorende papiertje was de max, waarschijnlijk de Chinese manier om beschuldigingen van namaak te weren. Maar kijk vooral zelf. 

Poes is weg.

Droef nieuws vandaag. En dat voor de eerste blogpost na de vakantie. Poes, onze rosse kat die we hadden over genomen van Nadia's collega Veerle, is vandaag gestorven. Ze had al een hele tijd zeer weinig appetijt, maar vooral na onze Belgie vakantie was ze opvallend vermagerd. Dus op zoek gegaan naar een dierenarts, eerst krachtvoeding gekregen en anti-worm product. Maar toen het na tien dagen niet beter was, een radiografie gaan laten maken. En dan besloten om ze te laten opereren om te kijken of het inderdaad zo erg was als het leek op de foto. 

Manu, ne maat van ons die dierenarts is en hier toevallig op bezoek is met Lenny, zijn vriendin, heeft aangeboden om de operatie te doen samen met de lokale dierenarts. Maar toen tijdens de operatie bleek dat de kanker al overal verspreid zat en het waarschijnlijk een kwestie was van dagen, hebben we ze niet meer laten wakker worden. Op die manier haar hopelijk wat pijn besparend. 

Fuck en dan beseft ge toch weer hoe snel ge u kunt hechten aan zo'n beestje. Dat ze nog veel mag jagen in de kattenhemel en zich daar niet meer zo laat doen door de ander katten.

Op vakantie!

En we zijn bezig om alles in te halen wat we een jaar lang gemist hebben, zodat we er weer tegen kunnen voor de volgende 12 maanden. Zoals friet, Duvel, ne goeie gueuze, een soiree'ke met de maten, concertje, ballekes met tomatensaus...


Los daarvan heb ik me net aangemeld op Facebook na heel lang geweigerd te hebben daaraan mee te doen. En aangezien iedereen daar dan blijkbaar ook nog aan een soort van group-bonding doet, heb ik ook dat maar geprobeerd. Ik ben nu dus lid van de:
I Dont care How Comfortable Crocs Are, You Look Like A Dumbass
Wat mij op het eerste zicht ook weer lijkt op een groep dumbasses die niks beter te doen heeft dan onnozel commentaar schrijven op een thema. Maar met dat thema hebben ze wel gelijk, behalve verpleegsters en kinderen zie ik niet waarom iemand ooit crocs zou willen aandoen.
Maar tot binnen tien dagen in Cambodia dus, voor nog een jaartje Amok-bloggen.

Groeten,
Stef

Hip hip HOERA!!!

Mijn zuske is getrouwd in Koh Samui en wij waren er natuurlijk bij! 

t Was fantastisch mooi, alle aanwezigen hebben ongeveer zitten bleiten van ontroering en nu zitten ze aan elkaar vast voor de rest van hun leven. 

Maar ik twijfel er niet aan dat ze ook dat fantastisch goed gaan doen.

Ietske meer, maar ook weer ni te veel ;-)

Verkiezingen in Cambodia!

Nadia's collega Maarten heeft op zijn blog een zeer interessant artikel over de nakende verkiezingen en de deelnemende partijen hier in Cambodia. 

Om te linken, gewoon hier klikken.

Hoog bezoek uit Belgie

Net op de valreep (binnen twee weken zitten we terug in Belgie, wel maar voor korte tijd) is er nog een delegatie Belgen langs gekomen.

 

En niet de eerste de beste! Nee, eerst en vooral, de eerste familieleden die langs komen (Els en Diether) en dan ook nog es een van de beste maten (Kuma met Ellen). 

We hebben samen 4 dagen in Phnom Penh gezeten en zijn dan nog es voor een dikke vier dagen naar onze homebase, Siem Reap geweest. Het was plezant, het was zwaar maar ze hebben veel gedaan en gezien. en nu zijn ze weg naar Thailand waar wij hen volgend weekend nog even gaan opzoeken. Het verslag daarvan vind je hopelijk volgende week op de blog. Maar nu moet je het stellen met een uitgebreid fotoverslag!

Veel groeten en tot binnenkort,

Stef en Nadia

Duizend bommen en granaten

Verdomme, was dat verschieten gisterennacht, toen Nadia me plots wakker schudde en riep (ik had mijn super oordoppen nog in;-): "Ze zijn aan t schieten!!".

En inderdaad, de ene knal na de andere ontplofte ergens in de omgeving en deed heel het huis bibberen. Om nog te zwijgen van Nadia en eerlijk, ook bij mij beefde het wat, het is niet voor niets maar enkele jaren geleden oorlog geweest en met de verkiezingen en bijhorende intimidatie voor de deur...

Maar na een tijdje en toen we beter wakker werden, bleek dat het om vuurwerk ging. Om 4u 's ochtends! De dag nadien bleek dat Unesco eindelijk de aanvraag om de Preah Vihear tempel op de grens met Thailand te erkennen als Cambodiaans grondgebied en in een beweging hem ook als werelderfgoed in aanmerking te laten komen. In Phnom Penh hebben ze blijkbaar 4uur aan een stuk vuurwerk afgeschoten. Het was dan ook een gevoelig punt geworden waarover veel gediscussieerd en geruzied is geweest met Thailand. Maar de Cambodianen hebben gewonnen van Thailand en dat moet zo'n 8-tal eeuwen geleden zijn.

Bangkok, City of Angels!!

We moesten vorige week in Bangkok zijn en hebben dan maar het noodzakelijke aan het aangename gepaard en zijn nog eens naar het shopping Walhalla geweest. Jawel, Kuala Lumpur was ook al niet slecht qua shopping malls, Zo zijn we daar naar Suria KLCC geweest (rond de 200 shops op 6 etages) onder in de Petronas Twin Towers (zonder antenne 403m) waar er (vooral voor mij dan) meer keuze en lagere prijzen waren wat fotospullen betreft. 

Maar toch wint Bangkok nog met een paar lengtes voorsprong op algemeen shopping gebied. 

Naast alle straatwinkeltjes waar je zelfs gebruikte valse tanden kan vinden (wie het muiltje past... ;-) zijn er natuurlijk de supermoderne malls.

In de buurt waar wij op hotel zaten heb je bvb volgende shopping malls, ieder minstens 4  tot 8 keer zo groot als Wijnegem Shopping: MBK, Siam discovery, Siam Center, Siam Paragon, Central world, Zen en Central Shitlom. En een beetje verder ook nog Emporium, samen met Siam Paragon de plek waar je heen moet voor grote luxe. 

Zo vind je in Paragon naast alle grote designer-namen op de 4e verdieping de auto-afdeling, waar porsches, ferrari’s, lotussen, Aston martin’s,… samen staan te blinken en wachten op kopers. Je vraagt je af wie die kopers dan wel zijn, want zo fantastisch gaat het nu ook weer niet in Thailand, maar blijkbaar is er toch een kleine zeer rijke topklasse. Komt erbij nog eens een kliekje superrijken uit de omliggende landen zoals Cambodia, Myanmar,… die in eigen land niet veel kunnen kopen en je komt wel aan klandizie zeker?

Toch is ook niet alles hier zoveel anders dan in Belgie. Zo stond er in het lifestyle magazine Guru, dat de deelneemsters aan Miss Thailand Universe toch wel minstens Thais moeten spreken. Wat doet denken aan de rellen in Belgie over een Miss Belgie die de beide landstalen niet machtig zou zijn.

In een andere krant stond dan weer dat 70% van de Thaise vrouwen nooit tot een orgasme raakt. Wat niet echt verwonderlijk is als je enkele dagen in Bangkok rond loopt.

In deze City of Angels is er namelijk een groot probleem met gender-identiteit. Op de 10 mannen zijn er (ruwe eigen schatting ;-) namelijk een tweetal die zich vrouw voelen en zich zo ook kleden en/of laten opereren, nog een extra 4 die zich androgyn voelen en duidelijk niet weten wat ze dan wel zijn. Als dan een van die vier resterende mannen het niet kan waarmaken of er is een van de vier vrouwen die het fysiek niet kan (wat voor alle duidelijkheid ook bestaat) dan zit je dus al snel aan die 70%.

Jawel, vreemde stad, die City of Angels.