Druk, druk, druk

In mijn oren, ja.
Want na effe bekomen te zijn van de dirtbike trip en zelfs wat gewerkt - weliswaar niet veel, want een groot gat in mijne voet en dus regelmatig bezoek aan het international hospital- ben ik met Scott naar Sihanouk gegaan voor enkele dagen. Scott is namelijk een beurs-doctaoraats-student archeologie die hier al enige tijd zit en zijn vriendin komt binnenkort naar Cambodja. En aangezien zijn vriendin graag en goed duikt, wou hij dat ook even snel leren. Kwam goed uit voor mij, ik namelijk ook en met Nadia in Belgie was het dé moment om wat dingen te doen waar zij minder gek van is.

Dus ik met Scott via Phnom Penh naar Sihanoukville, de enige badstad in Cambodia die naam waardig, met in mijn valies veel te veel kleren, in mijn voet een groot gat en in mijn neus te veel snot om goed te kunnen duiken. Soit, veel pillen en nog een extra rustdag volgden. Doordat we eerst een dag theorie moesten blokken met een echt examen nadien, waar ik met glans voor slaagde. Jawel, ne mens is nooit te oud om te leren ;-)
Dan twee duikdagen op en rond het eiland Koh Rong Samleng in de baai voor Sihanouk.De overnachting op dat fantastisch authentiek eiland was trouwens ook een ervaring om niet snel te vergeten.
En dan, met een beetje last van druk in mijn oren, veel geduld van instructrice Kyoko en veel oefeningen later mag ik mij nu officieel een SSI open water diver noemen. Aangezien de camera niet waterdicht was, de stress van het duiken, het gat in mijn voet en het snot in mijn neus nogal groot was, is er dus van fotograferen niet veel in huis gekomen. Tenzij op dat fantastische eiland dan. Wel nogal basic verblijf (weeral:-), een houten beddeplank met een mouske van 2 cm erop, een wc boven de oceaan en de douche was een potteke in een plastic ton. Maar het zicht s morgens op de oceaan maakte dat allemaal meer dan goed.
En vanaf nu is het dus zoeken naar goeie duikspots in de omgeving zodat we strandvakantie (Nadia) en duikdag (ikke) toch wat kunnen combineren. Dus als er duikers zijn die goeie plekken weten (Fabbe, Woutsi, Pieje, Willie...!!??) laat dat dan zeker weten.

Meer foto's? Hier klikken.


Veel groeten,
Stef

De Monk

Nee, niet die in Brussel maar onze eigen Buddhistische monk - khmer teacher Sa'Koan. Hij heeft zijn kleed afgelegd (figuurlijk dan toch) en is uit het klooster gestapt. Iets wat hier vaker gebeurt dan bij de katholieken en ook eigen is aan het buddhisme. Veel mannen gaan voor enekele maanden tot enkele jaren in het klooster. Hij is er opgegroeid, heeft er veel geleerd en vindt het nu tijd om de wereld te verkennen. We vonden hem trouwens al zeer los voor een monnik. Hij drinkt graag cola en is gek van Belgische chocolade en dat voor iemand die een ascetische eed gezworen heeft!

Normaal blijft hij in de buurt en zou hij graag blijven les geven aan ons, maar dat wordt dus even afwachten. Wij hopen in ieder geval van wel, ook al stond het natuurlijk chiquer om je eigen buddhistische huismonnik te hebben;-)

Dirtbike in Cambodia

Jawel, de eerste grote dirtbike rit zit achter de kiezen en man, wat was het bijten bij momenten.

De reden dat het zolang duurde voor de eerste rit, was, buiten te weinig tijd, vooral het gebrek aan een andere idioot die klaar was voor enkele dagen afzien. Maar meer daarover later. De idioot die mee wou was Diego, de andere Spaanse Handicap International vrijwilliger. Zijn vriendin kwam af en net daarvoor wou hij toch nog een ritje gaan maken. Geen probleem, ik flans wel wat in elkaar had ik gezegd en dat werd dus een driedaagse tocht.

Dag 1: Siem Reap via Anlung Veng (laatste bolwerk en laatste rustplaats van Pol Pot) naar Preah Vihear tempel. Al eeuwenlang een twistpunt tussen de Thai en de Khmer. Daar blijven slapen in het sjiekste van de drie aanwezige guesthouses. Vijf dollar per nacht voor 4 planken muren, een bed met planken en een een mouske van 2cm dik. Kicken. En s avonds eten aan de lokale straatstalletjes, waar je keuze had in -als het al herkenbaar was- varkensdarmen en brokken varkensvet, vissekoppensoep en iets dat leek op dik vet vel (waterbuffel, kip of vis, t was necht niet te herkennen) voor we naar het plaatselijke tien om te zien zijn geweest.

Dag 2 de beklimming van de berg en de tempel en doorrijden via het onooglijk kleine en oninteressante Tbeng Meanchey (lokaal ook wel PreaH Vihear genoemd), de hoofdstad van de provincie, jawel, Preah Vihear en dan al een stuk op weg door bananenplantages richting Preah Khan. Een naar het schijnt indrukwekkende tempel. Aan de afslag naar die tempel zijn we blijven slapen bij de eerste de beste gastvrije local. Dat bleek de dorpsoudste te zijn van een gehucht van 30 zielen, waar we het terras en een natuurdouche aangeboden kregen.

Ijskoud gehad die nacht en lawaai!!!

Dag 3 was dan de grote uitdaging. Nadat de eerste dagen al behoorlijk uitdagend waren op moto-gebied, werd dag drie - de oude Angkor highway, die ondertussen al eeuwen nog enkel door ossenkarren gebruikt werd, het zware sluitstuk. Nog meer toen bleek dat we eigenlijk toch van een verkeerd punt gestart waren en dus nog eens een omweg van 70km moesten maken.

Soit, om een zeer lange dag kort te vertellen, we hebben die dag 13 uur op de moto gezeten, zijn volledig verloren gereden, stukken van 60 kilometer zonder een dorp tegen te komen, hoogstens een verloren boerderij, hebben zelfs Preah Khan niet gehaald noch de Angkor Highway. We hebben veel te veel zand gezien, zijn allebei gevallen zonder veel erg. We hebben allebei onze voet geplet aan de zelfde boomstronk (verborgen achter een bos gras). Diego met een blauwe voet tot gevolg, ik met een gat van een dikke centimeter diep en breed in mijn voetzoel (en dan nog eens door een nieuwe Meindl zool van een centimeter dik).

Resultaat, allebei kapot maar tevreden terug in Siem Reap met de hoop dat we de Angkor Highway op een andere keer nog eens kunnen doen.

Het was zeer leuk, nu even de wonden likken, dan gaan duiken met Scott, een Australische archeoloog en dan later een nieuwe poging ondernemen.

Maar geniet vooral van de foto's en besef dat we nauwelijks tijd hebben gehad om er te maken, in werkelijkheid was het nog veel mooier, veel indrukwekkender en veel ruwer.

Groeten,

Stef

Waterfestival Siem Reap 2007

Aangezien we de laatste tijd nogal te kort schieten in het aanvullen van onze blog, probeer ik dat dan maar goed te maken met wat extra foto's. En dit weekend heb ik wat afgeschoten. Het was namelijk waterfestival, dat is een van de grootste gebeurtenissen hier in Cambodja en de Phnom Penh versie ervan trekt ieder jaar massa's volk naar de stad. Maar ook in ons eigen Siem Reap doen ze eraan mee, al was het dan nog maar voor de tweede keer dit jaar. Maar ondanks deze jonge leeftijd (of net daardoor) heeft het waterfestival hier nog iets kleinschaligs en supergezellig. Een soort van Cambodjaanse kermis waar kinderen zot lopen en roepen om zoetigheid (de meest vreemde soorten eerst) en cadeautjes. En waar volwassenen met 20 man in bootjes om ter snelst roeien en daarbij af en toe wal eens omkantelen. En s avonds worden er kaarsen op de rivier gezet, die de geesten bij het keren van het water gunstig moeten stemmen.Kortom, er was veel te zien en te doen en het was een zeer fijn weekend.





Gr,


Stef

Pfffffff.

Ja, zoals Nadia eerder deze week al schreef, het is hier momenteel zo druk dat ik me bijna weer in Belgie dacht te bevinden. Maar dan besefte ik plots dat het daar nu zo'n 20 graden kouder is en dat ngo-medewerkers daar beladen worden met alle mogelijke zonden Israels en dat is hier dus, gelukkig maar, niet het geval.

Na mijn eerste weken bij Handicap international, waar ik al over verteld had, ben ik nu Nadia aan het helpen. Weeral volledig vrijwillig en onbetaald, hoor ik daar monsieur Debels nog?


Ik moet wel zeggen dat ik aan de videoworkshop heb deelgenomen, enerzijds om de te grote groep wat mee te begeleiden, maar anderzijds toch vooral om zelf zo veel mogelijk te leren van oude rot en creatieve duizendpoot Johan Snyders. De bedoeling is ook wel om iemand in Siem Reap te hebben die de leraars in de toekomst ook nog kan helpen als ze vragen hebben over deze workshop en over hoe wat weer moest. Veel meer ga ik momenteel niet schrijven, ik ga terug aan het werk, maar wie wil kan de sfeer mee proeven via de foto's van de workshop.

Groeten,
Stef

Sa'koan, Kampong Plukh en workshop

Aan exotische namen geen gebrek hier uiteraard. Waarschijnlijk hebben sommige onder jullie het regelmatige bezoekje aan onze blog al lang opgegeven, wegens nooit iets nieuws... Ondanks wat sommigen in Belgie ondertussen wijsgemaakt is in een of ander boek dat verschenen is over misschien hier en daar wat uitzonderingen en vooral veel verzinsels, wordt er in de ontwikkelingssamenwerking wel degelijk gewerkt... (zo hard dat er geen tijd meer is voor blogjes, alle excuses zijn goed he ;-) )

Ondertussen zijn we dan ook nog (EINDELIJK) met Khmer lessen gevonden, aan een tempo van 2 of 3 zinnetjes per uur... Als we deze week alle voornaamwoorden blokken kunnen we binnenkort zelfs de mensen in het Khmer aanspreken (al dan niet met een werkwoord erbij...) Sa'koan onze leraar is een echte boedhistisch monk, en heel gedreven om ons het perfecte Khmer bij te leren (hij blijft maar proberen om ons het schrift ook te leren... en zal ons elke week 5 letters leren schrijven... Maar als we geen schoonschriftjes vol oefenen zullen we er niet ver mee geraken...

En ondertussen (na ons Isabelle en Ewald, foto's volgen... heb die vergeten mee te brengen op mijn stick) hebben we weeral bezoek, nl. onze Johan maatje en soort free lance collega van bij Vredeseilanden... die ons hier komt leren filmen (vooral de Khmer, want het zijn zij die uiteindelijk de filmpjes over goeie onderwijsmethodieken moeten gaan maken in scholen). Afin ondertussen sjezen we met een busje en een team van 12 man naar scholen en boerderijen om als 'oefening' een filmpje te maken over cambodjaanse kinderen en het onderwijs hier, voor de tentoonstelling van vvob (dus als jullie het willen zien, op naar Brussel)

Introductie tot het vogelen.

Jawel op zondag, nadat we zaterdagnacht al maar 4 uurtjes geslapen hadden, liep de wekker af om 3u30 in de morgen na alweer een schamele 5 u slaap. Nadat we vrijdag Toon, de in Vietnam gebaseerde collega van Nadia hadden leren kennen, had die ons weten overhalen om met hem op pad te gaan om te vogelen. Toon is namelijk een vogelaar of voor de intellectuelen onder ons, een ornitholoog. Het komt er in het kort op neer, dat gelijkgestemde zielen samen gaan kijken naar vogels in de hoop dat ze die vogels die ze nog niet hebben mogen spotten, eindelijk aan hun lijstje mogen toe voegen. De echte vogelaar schrikt er dan ook niet voor terug om gefluit en gekakel uitend onder bomen en door plassen te kruipen om net dat ene zeldzame exemplaar te zien. U begrijpt al, freaks dus. Toon had dit echter zeer goed weten te verstoppen tot die zondag. Nadat we om halfvijf en in het donker vertrokken waren met 5 man in de wagen: De chauffeur, Toon, Noon de Cambodjaanse vogelspotster en gids, Veerle, Nadia. U hebt het al opgemerkt, ik ontbreek natuurlijk.
Niet omdat ik op het laatste nippertje forfait had gegeven, maar omdat ik wegens een volle wagen en veel regen dacht, dit is het moment om mijn dirtbike nog eens te testen.
Tegen een rotvaart achter de jeep gehangen het eerste anderhalf uur en daarna begon de pret over de kleine wegjes, door dorpjes,... allemaal richting het Cambodjaanse binnenland.
Het was een vermoeiende dag met veel modder, veel wandelen, veel vogels, maar ook vissen en andere beestjes (zoals deze puffer fish of blowfish, we hadden geen visser mee om de juiste naam op te zoeken;-).. En hoewel het wel nooit mijn noch Nadia’s vrije tijdsbesteding zal worden, hebben we alletwee een zeer leuke en afmattende dag gehad. Zeker nadat Nadia –om de zadelkwaliteiten van de dirtbike te testen- besloten had om achterop terug te rijden. Iets trager nu, waaronder twee uur over National 7 – de legendarische helleweg tussen Siem Reap en de Thaise grens- en Nadia kon geen pap meer zeggen.

Voor die vermoeiende maar boeiende dag, Toon bedankt. En moge de Milky Stork en de Comb Duck de volgende keer wel te voorschijn komen ;-)

En voor meer foto's, hier klikken!

Een Feestje!

En hierbij dan de foto’s van onze housewarming van vrijdag 5 oktober. We hadden- als echte Belgen- natuurlijk veel te veel bier besteld, niet wetende hoeveel van de genodigden eigenlijk zouden komen. Nu om eerlijk te zijn, naast de collega’s van Nadia en de enkele mensen die we hier al beter kennen ondertussen, hadden we alles uitgenodigd wat we al tegen gekomen waren en wie er ons daarvan sympathiek uitzag. Met als gevolg natuurlijk dat die mensen het ongeveer volledig lieten afweten. Geen probleem, de afwezigen hadden ongelijk, want met een kleine bende hebben we iets van een 150 blikjes bier geledigd en dan nog wat gin-tonic’s, wat wijn en de rest. Het is dan ook zeer gezellig geworden, maar kijk en oordeel vooral zelf.

PS: ik ga proberen wat extra uitleg bij de foto’s zelf te schrijven, maar ik moet nog zien of dit lukt.

Groeten,
Stef (en Nadia, die nu twee dagen weg is op field trip)

Ons huizeke- de shoot!

Et voila, de lang beloofde foto's van ons huizeke!!

Zoals ge ziet is er nogal veel hout, maar nu we eindelijk licht hebben, is dat best wel gezellig.

En voor Moon: die visvormige dingen zijn een soort visfuiken- visvallen die de vorige huurder heeft omhoog gehangen met een lamp in. We zijn er zelf nog niet uit of we ze gaan laten hangen.

Misschien iets voor een poll, wie vindt er dat ze moeten blijven hangen en wie wil ze weg??

Gr,

Stef & Nadia

Kristmashappinewyear

Omdat ik van Nadia de opmerking kreeg, “de mensen gaan weer denken dat ik hier niet werk, met al die zwembadfoto’s,… en van u weten ze al dat ge hier niet werkt”, hierbij dus het verslag van deze week.
Nadat ik erin geslaagd was om een deel van het huis zonder electriciteit te zetten én het slot van onze terrasdeur kapot te krijgen ben ik dan maar gaan aankloppen bij Momm, onze Khmer buurvrouw met de vraag of zij een slotenmaker en een electricien kende die goed werk levert. “Moment” zei ze en een uur later stond daar een slotenmaker en nog eens een uur later de electricien. Het slot was gefikst op een uurtje ,weliswaar niet echt fantastisch, maar we kunnen weer naar buiten. De electricien bekeek het probleem, zag dat wat wij voor een gedeeltelijk doorgebrande leiding namen (de buitenlamp, een stekkerdoos en 2 binnenlampen op een lijn die niet meer werkten) eigenlijk gewoon een kapotte TL-lamp was, een stekkerdoos die nog nooit gewerkt had en één lamp die ik slecht had aangesloten en één die in de socket slecht ineen zat.
Nu er toch een –blijkbaar degelijke- electrieker in huis was maar van de gelegenheid gebruik gemaakt en gevraagd of hij kon helpen om nog wat extra leidingen te trekken, extra lampen te hangen,…
De dag erna er dus aan begonnen. Hij had wel een –degelijke- assistent gestuurd die dan weer een assistent mee had die dan weer te dom of te lui was om te helpen donderen, maar na anderhalve dag werkte alles zoals het hoorde. Toen onze buurvrouw dan binnen kwam ontlokte de aanblik van al onze nieuwe lampen haar de –nu al- legendarische woorden: “Look like Kristmashappinewyear” terwijl ze alweer naar buiten giechelde.
De dag erna kon ik beginnen met de té opvallende leidingen bruin te schilderen. En als echte werkmens is er natuurlijk niets beter dan een goed Belgisch pintje om op dreef te blijven. En laten ze in onze supermarkt nu toch geen Stella Artois hebben staan aan iets van een 70 eurocent per blikske, ge kunt er niet voor sukkelen.
Heel die tijd was Nadia op de college bezig geweest met haar budgettten- en activiteitenplanning en aangezien op de middag doorwerken niet voldoende was geweest om alles klaar te hebben, heeft ze dus zaterdag en zondag maar doorgewerkt terwijl ik met die leidingen bezig was. Ondertussen wel nog effe naar collega Walter geweest voor een soort van mini-avant premiere house warming – de echte is door omstandigheden- uitgesteld. Daar bleek dat Walter naast een mens met fijne muzieksmaak, ook een meester is in het maken van cocktails die niet alleen zeer lekker zijn, maar ook quasi dodelijk.
Wat ons eraan herinnert dat volgende week onze house-warming op kalender staat, dus we weten weer wat te doen ;-)

Ons nieuw zwembad!

En nog een snel tussendoortje. We hebben een nieuw zwembad, een halfjaar-abonnement in het sofitel. Dus onder de middag gaan we regelmatig snel een duik nemen in dit zwembad, waar éen lengte zo lang is dat ik al geen zin meer heb om baantjes te trekken. Dus dobber ik gewoon wat rond, terwijl Nadia oefeningen doet;-)

Gr,

Stef & Nadia

2e weekend PP

Het relaas van ons tweede weekend in Phnom Penh (vanaf nu PP). Ik was ’s morgens al met de bus vertrokken, omdat iedere keer met het vliegtuig gaan nogal stevig zou hakken in mijn klein maandbudget. Dat maakte ook dat ik nog een aantal dingen kon in gang steken (lampen laten maken, juiste afmetingen en aantallen doorgeven,..) terwijl Nadia ’s avonds zou vertrekken met het vliegtuig. Tsja, zij moest overdag natuurlijk nog werken en had de volgende dag vergadering met de collega’s in PP, dus daar was geen andere mogelijkheid.
Nadat de bestelling in gang gezet was, moest ik nog eens langs mijn garage. Ik had hen namelijk gevraagd om alle papieren voor mijn moto in orde te maken, maar ik moest nog wel langs de registratie om mijn papieren te regelen. Ze moesten immers zelf een foto maken van de nieuwe eigenaar om fraude te voorkomen. Ik met de kerel van de garage achterop naar dat gebouw, staat daar toch geen 300 man te wachten. Gelukkig kende mijn garagist de juiste mensen, wat maakte dat ik op nog geen 10 minuten overal door was gelopen, mijn pasfoto had laten maken en ze die in het register hadden bijgezet.
(Hier de foto van de pasfotoman.)
De dag erna bijna mijn tweede boete gekregen.Waar ze vorige keer een punt hadden, ik was toen afgeslagen waar duidelijk vermeld stond dat het niet mocht, wilden ze me deze keer beboeten omdat ik in panne gevallen was op een druk kruispunt en geen motorijbewijs had (mijn Belgisch konden ze niet lezen, ondanks de duidelijke tekeningen;-). Ik dus behoorlijk pissed, om het feit dat ze me bij het verhuurbedrijf een brommer zonder benzine mee gegeven hadden en dan nog eens een boete er boven op, van 20 dollar maar liefst. Deze keer dus het been stijf gehouden, zelfs toen ze dreigden me mee te nemen naar het commisariaat. Gevolg, na een kwartier was het nog 5 dollar ‘Beer money’en geen boete en nog eens 5 minuten later lieten ze me dan maar gewoon gaan.
En dan het shoppingvervolg.
Voor mensen die denken dat shoppen bij Ikea gelijk staat aan prutsen en zien of alles wel in de doos zit: ja, maar Ikea heeft er geen monopolie op. Het voordeel hier is: als je iets wil dan laat je het maken, het kost nog altijd nauwelijks iets en je kunt kiezen wat je wil. Het nadeel: verstaan ze wel wat je aan het uitleggen bent, want knikken doen ze sowieso en zelfs als ze het verstaan, krijg je dan wel wat je gevraagd hebt?
Zondagmiddag mochten we dus gaan halen wat we de vorige dagen besteld hadden.Wij met onze gehuurde mini-bus taxi de toer van PP aan het doen om alles op te pikken. Een lamp en een vaas van bij dé design-winkel in Phnom Penh, iets van een 20 lampen ( t zal echt niet veel schelen) van op de Russian market, 2 strakke nachtkastjes, 1 rieten rek, 2 rieten wasmanden, 1 tapijt en dan nog allerlei klein keukengerief en zakdoekdoosjes en dergelijke.
Het meeste wat we gevraagd hadden was ok, alleen zijn er een paar lampen waar foutjes in zitten en ontbrak er dus hier en daar wel een vijs, een lamp, een haakje,…. Maar het ergste en dat zal dan eerder mijn fout zijn zeker, ik ben er in geslaagd om bij het installeren van dit alles een deel van het huis zonder electriciteit te zetten en ik krijg het natuurlijk weer niet zelf opgelost. En dan begint de zoektocht naar een goeie elektrieker en liefst ook nog een slotenmaker, want het slot naar ons terras is kapot, wat maakt dat we daar moeilijk gebruik van kunnen maken. En natuurlijk is dat net de plaats waar we het meeste zitten.
En zo weet ik dus mijn tijd te vullen. En het begint nochtans te kriebelen om toerkes te doen, om te beginnen fotograferen,…
Maar we hebben nog wel wat tijd zeker?

Groeten,
Stef

VVOB weekend in Phnom Penh

Nog eens tijd voor een lange blog. Wel weer zonder eigen foto’s, onze camera waarvan ik overtuigd was dat hij genoeg stroom had om een week lang mee te gaan, liet het al na 5 minuten af weten. Dus alle foto’s hierbij zijn met dank aan Jan G., Nadia’s sympathieke –ik zou niets anders durven zeggen ;-) - VVOB baas in Phnom Penh.

(komen er op zodra we ze ontvangen hebben)

Heel het weekend stond trouwens in teken van het VVOB. Nadia had namelijk een vergadering met alle Vlaamse VVOB medewerkers in Cambodja (behalve Walter, die even naar Belgie was).
Terwijl Nadia aan het vergaderen was, sjeesde ik de stad rond op mijn gehuurd scootertje op zoek naar een dirtbike en alle toebehoren. Ook al wel een beetje zoekend naar de juiste plekken om ons nog wat meubeltjes en vooral lampen te kopen. Ons huisje is wel gezellig maar ook zeer donker, dus dat was eigenlijk wel noodzakelijk.
’s Avonds was het dan een klein feestje bij Jan G. thuis, die er duidelijk werk van had gemaakt en na de aangerukte pizza’s ook Thais liet komen, dat alles vergezeld door een uitstekende selectie Belgisch bier (jawel, Duvel, Maredsous, Hoegaarden, Leffe allemaal ge-importeerd via Vietnam). En daarna was het dan aan de durvers om eindelijk te starten met de aperitiefhapjes die al van het begin op tafel stonden: geroosterde kevers, sprinkhanen en vogelspinnen. Sommigen zullen nog weten dat ik me vorig jaar al had voorgenomen om spin te eten, maar dat het me toen niet gelukt was (eufemisme voor niet gedurfd). Maar na twee Duvels en Jan, die liet zien dit niet voor de eerste keer te eten, konden ik noch de rest achter blijven en werd er aarzelend al op een poot geknabbeld, werd er een spinnenkop afgetrokken en binnengespeeld of werd er een volledige spin (ik 2X;-) in de mond gestoken.
De bewijzen zijn er en zelfs Nadia heeft enkele spinnepoten gegeten, wat zeer straf is voor iemand die een spinnenfobie heeft en half vegetarier is.
Later op de avond nog Carla C. gezien die ook een werkbezoek in PP gepland had, met de bedoeling om ’s avonds wat te kunnen feesten met de andere Vlamingen. Daar hebben we haar wel wat moeten teleurstellen, want door de drukke bezigheden lagen we s avonds iedere keer al snel doodmoe in ons bed.
Uiteindelijk heb ik na lang zoeken de goeie bike gevonden. Een fantastische rooie XR250 Baja van 2003. Vrij recent dus en net ge-importeerd uit Japan. Wat een groot voordeel is, want eens ze een tijd in Cambodja zijn, worden alle motorfiets-onderdelen zo vaak uitgewisseld dat je niet meer weet wat nu wel of niet origineel is aan de motor en wat nu van welk bouwjaar stamt.
Na lang zoeken ook een Taiwanese crosshelm gevonden die en me paste en degelijk aanvoelde, het nadeel is dat het ook zowat de meest opvallende en lelijke helm was die ik kon vinden. Maar safety first en voor 32 $ (24 euro) kan je niet sukkelen.
De dagen erna met Nadia dan langs alle markten, design- meubel- en kunstwinkels gelopen om een lijst op te stellen van de winkels en waar we wat kunnen vinden. Aangezien we volgende week terug naar PP komen, gaan we dan alles kopen en een busje of pick-up huren om alles tot in Siem Reap te krijgen.
En dan werd het zondag en tijd om terug te keren naar SR, Nadia per vliegtuig en ik natuurlijk met mijn nieuwe motorbike.
Het lijkt trouwens soms alsof ik alleen in superlatieven spreek als ik over ons verblijf in Cambodja vertel. Alleen, het is ook werkelijk zo dat ik hier nog steeds van het ene extreme moment in het andere val. Zo ook de maidentrip met die dirtbike, de terugrit van Phnom Penh naar Siem Reap. Ik had gerekend op een 4 a 5 uur rijden en wou dus ten laatste ’s middags vertrekken om zeker voor het vallen van de avond terug te zijn. Iedereen raadt namelijk af om in het donker te rijden in Cambodja. Maar doordat er nog van alles niet klaar was in de garage, was het al snel na twee-en voor ik kon vertrekken. Eerst nog wat voorzichtig omdat het dicht bij de hoofdstad nog steeds enorm druk was op de baan. Echt aangenaam rijden was het ook niet tussen al die bussen en vrachtwagens die –zij alleen al- verantwoordelijk moeten zijn voor de helft van de co2 uitstoot op deze planeet en de helft van alle lood in mijn lichaam nu. Langzaam werd de weg echter rustiger en mooier en kon ik beginnen genieten van prachtige stukken landelijk Cambodja. Enkele uren later met een ondertussen houten kont van dat smalle zadeltje, begon de zon langzaam onder te gaan net wanneer ik midden in de wetlands en de rijstvelden reed. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat er weinig dingen mooier zijn dan de fel diepgroene rijstvelden verlicht door een ondergaande zon, ik werd er stil van, terwijl de motor rustig verder plofte door dat magnifieke landschap.
Een half uur later en nog steeds 80 kilometer van Siem Reap werd het stekedonker en ging de zonnebril af en was het rijden zonder oogbescherming. De crossbril die zo mooi bij mijn flashy crosshelm past lag nog in ons huisje. Fout, fout, fout. Dit was van de hemel in de hel neerdalen. Plots zat ik op een donkere weg midden in de Cambodjaanse wetlands, waar andere weggebruikers zelden licht hebben en je dus constant moet uitwijken voor fietsers, auto’s, vrachtwagens, koeien, honden en kinderen die uit het donkere niets plots opduiken. Alsof dat niet erg genoeg was heb ik anderhalf uur lang –tegen 60 km/u- duizenden muggen in mijn ogen voelen inslaan en heb ik er nog eens duizenden ingeslikt. Toen ik dan toch veilig in ons dorp toe kwam, had ik dan ook ogen die eruit zagen alsof ik een uur lang in Guantanamo Bay ondervraagd was met pepperspray.
Toen Nadia even later toe kwam met de taxi van het vliegveld met al onze bagage, duurde het dan ook niet lang of ik viel compleet uitgeteld neer in slaap.

Volgende week: Shopping weekend in PP en de terugreis per pick-up!

Groeten,

Stef

Het huis van de duizend blaffende honden

Ondertussen alweer een weekje in dit land van de rijzende maar nog sneller ondergaande zon. Wat is er ondertussen allemaal gebeurd? Er was het blijde weerzien met Nadia, er was de verhuis naar ons huisje (ondertussen ook al ‘het huis met de duizend blaffende honden’ genaamd). We zijn ook al wat meubels gaan kopen, maar nog niet voldoende om een Wonen-repo op de blog te zetten. We gaan daarom momenteel gewoon nog wat teasen en zo toe werken naar de volledige openbaring binnen enkele weken. Zoals je kan zien is er in ieder geval genoeg groen rond het huisje.
Ah ja, we hebben ook een abonnement genomen in het Sofitel hotel op hun zwembad en fitness. Er is ook een sauna en stoombad in de prijs inbegrepen, maar ergens heb ik het gevoel dat we daar zelden gebruik van gaan maken, vraag me niet waarom.
En morgen vertrekken we naar Phnom Penh voor enkele dagen. Nadia moet er zijn voor haar job en ik ga van de gelegenheid gebruik maken om op zoek te gaan naar nog wat spullen voor het huis en naar een mooi verjaardagscadeau voor mezelf: een dirtbike om het land rond te toeren. Trouwens, Patje, nen dag te vroeg, maar ook een fantastische verjaardag gewenst!!
De volgende dagen ga ik dan ook weer weinig tijd hebben om de blog bij te houden, maar blijf vooral af en toe kijken, er is beterschap op komst.

Gr,
Stef

On the road

Woensdag 5 september 2007 om half een s ochtends, ik bem over halfweg. Na twee aaneensluitende vluchten van Brussel naar Abu Dhabi en van Abu Dhabi naar Bangkok -met een reistijd van een 14 a 15 uur- heb ik een taxi genomen richting hartje Bangkok. De cheapo in mij had natuurlijk een manier gevonden om de dure officiele taxis te omzeilen. Dus ik met een illegale taxi voor 200 baht (vergelijkbaar met de oude Belgische frank) goedkoper onderweg naar het hotel waar we vorig jaar ook al eens geslapen hadden. Schappelijk van prijs, vlak bij de shopping malls en vlakbij een metrolijn van waar je de -voor mij- belangrijkste plekken makkelijk kan bereiken. Alleen, ik kende de naam niet meer maar ik wist wel waar het ongeveer lag. Jammer genoeg bleek de spreekwoordelijke broekzak van mijn chauffeur groter dan de woestijn in de Verenigde Arabische emiraten die ik vandaag overvlogen heb. Met als gevolg dat ik in plaats van een 45 minuten iets meer dan 2 uur onderweg. Uiteindelijk toch toegekomen, effe opgefrist, de nodige visums en verdere vliegtickets nog afgeprint en hop we konden gaan eten. Probleem: ondertussen was het al na tien uur, dus de meeste restaurants waren al toe.
Geen Probleem: ik met de metro naar de night market in Sala Daeng om nog wat cadeautjes te kopen voor Nadia (en mezelf) en dan op zoek naar een restaurant in de buurt. Diezelfde buurt die meer berucht dan beroemd is om zijn volwassenen entertainement op alle mogelijke manieren. Ik denk dat ik de enige vent was die daar alleen rondliep, maar t waren weer zeer kleurrijke taferelen. Ik heb wel zalig lekker en enorm pikant gegeten aan een straatstalletje daar in de buurt. 55 Baht voor een rijstschotel met allerlei curries en vissen naar keuze plus een drankje. Aah, die prijzen die een mens uitnodigen om van alle culinaire hoogstandjes te proeven, behalve de gefrituurde kippepoten, brr.
Maar ondertussen wordt het hoog tijd om mijn bed op te zoeken, met nog minder dan vijf uur te slapen. En ik moet zien dat k morgen wakker ben als ik Nadia zie.


Groeten aan iedereen, de collega s bedankt voor alle cadeaus en het stevige afscheidsfeest en de famile en vrienden die mij zijn komen uitwuiven omdat ze mij zijn komen uitwuiven!

Stef

Kampong Cham Part III

En ja hoor we hebben weeral bijna 3 dagen Kampong Cham overleefd, afin tegen de tijd dat dit op de blog staat ben ik weeral lang terug in het bruisende Siem Reap... Afin toch bruisend in vergelijking met dit provinciestadje aan de Mekong. In ieder geval hebben we er een bruisende workshop opzitten van 2 dagen, na de basic ICT-skills van vorige keer vonden we dat we dat we dat we er geen gras over mochten laten groeien (want ze leken supergemotiveerd om iets met die computer te doen) en hebben we ze geleerd hoe ze met resources van op onze website (die ze dan allemaal op Cdrom kregen, wegens geen internet in de pilootschooltjes zelf) lesmateriaal konden maken (free software om wiskunde-oefeningen te maken en zelfs een Bingo-spel om sommen te oefenen (voor de limburgers: Kienen) en massa’s tekeningen, afbeeldingen en prentjes, waarnaar ik me suf gezocht heb op ’t internet, die ze kunnen gebruiken in werkblaadjes, en om interactieve methodiekjes mee te maken,... (dit was voor degenen die nog steeds denken dat ’t alleen maar aan ’t zwembad liggen en uitgaan is in Cambodja...)

Maar het blijft natuurlijk een feit dat ik hier nog wel wat vrije tijd heb... afgelopen zaterdag zelfs gratis en voor niets naar de Angkor Wat en Ta Phrom geweest (tja, de juiste vriendjes hebben he, franse snotaapjes die stage doen, of deden, want ze zijn bijna weg, bij Apsara te tempeluitbater).
Ahja, ik had jullie nog niet verteld over mijn avontuur in de Zone One (en natuurlijk weeral gene kodak mee). Zone One is DE club bij uitstek voor de Khmer in Siem Reap. Overdag zijn ze over ’t algemeen redelijk traag, maar op zaterdagavond kunnen ze blijkbaar perfect in de maat dansen op 530 beats per minuut... En ik met mijn jarenlange drum ’n bass ervaring kon het zelfs niet aan... gelukkig zijn er dan van tijd tot tijd de zeemzoeterigemegamelige khmerslows, de grootste hits van het moment waarop dan heel de keet (want daar zat toch minstens 1000 man) luidkeels zit mee te zingen..., om effe tot rust te komen (want toch ook even vermelden dat er op de house ook nog eens non stop stroboscoop zit te flashen). Om half 4 gaat de keet dicht, en om 5 na half 4 zijn al die 1000 Khmer en hun 1000 brommertjes op de parking verdwenen, onze buitenwippers kunnen daar nog iets van leren... ’t Was een hilarische ervaring, maar toch geen keet om elk weekend zwaar te gaan shaken... Vorige zaterdag dan maar rustig aan gedaan (ik zat al voor een tweede weekend op rij zonder mijn Vlaamse vrienden, want die waren allemaal tijdelijk het land uit, beginnen weer stilaan terug binnen te sijpelen), eerst eens in de Laundry Bar gaan kijken, maar niet veel bekende gezichten, dan maar naar Abacus, waar vooral fransen en nog wat andere expatsachtigen bijeentroepen, omdat daar ook wel altijd een bekende rondhangt om een klapke mee te doen... En zo werd het dan toch weer half 4 (en vooral wegens de regen waardoor geen enkele tuk tuk buitenkwam en ik er niet weggeraakte en Renaud de eigenaar die dan toch weer ‘ne nieuw GinTo voor mij zette...), terwijl in Grimbergen dan stilaan de Palm Fuif op gang begon te komen (tja, dat blijven dan toch wel de moeilijke momenten hoor... niet onderschatten – gelukkig wist ik het pas de volgende dag ;-) )

Ondertussen begin ik me hier in Kampong Cham al heel populair te voelen, At Joey’s (het restaurantje om de hoek) heeft er nl. een concurrent bij. Lars, collega-vvob’er die hier werkt en woont (RESPECT, LARS) heeft me gisteren meegenomen naar het sjiekste restaurant van de stad ( het duurste gerecht is dan nog maar 4 dollar of zo), een megakitcherige keet, maar wel zeer lekker. Vandaag er terug naar toe zonder Lars; zonder overdrijven 14 man ‘zaalpersoneel’ (allemaal in rode polo, vandaar dat het zo duidelijk was) en ik als enige gast. Dus ze zaten daar constant met 5 of 6 man op m’n vingers te kijken en te smilen. Toen ik gedaan had met eten kwamen er zelfs 6 meiskes bijna op m’n schoot zitten (tja, ik durf wedden dat er nu toch wel een aantal Grimbergenaars staan te popelen om naar Kampong Cham af te zakken), ’t enige dat er in ’t Engels uitkwam was ‘Very Good, Very Good’ terwijl ze naar me wezen, dus bij deze me, ik ben een goed mens (ik kom dan ook speciaal naar Kampong Cham voor een betere wereld he ;-). Vandaag herkennen ze mij blijkbaar in heel het stadje, denk dat er amper mensen waren die niet ‘Hello!’ schreeuwden vanuit hun shopke of vanop hun brommer als ze mij zagen... Het dorpsgevoel, zo lang geleden...

Proficiat voor degenen die dit megalang blogbericht uitgehouden hebben (heb dan ook al een tijdje niks meer laten horen he...) Maar VOLGENDE WEEK komt m’n ventje, en dan gaan we pas avonturen te vertellen hebbem, eindelijk pictures van ons al lang naar uitgekeken huizeke (exact in het midden tussen mijn werk en het centrum, en voldoet aan al onze andere eisen, alleen is er maar 1 logeerkamer, dus reservaties zijn noodzakelijk), en dan ook eindelijk foto’s van uitstapjes en van het leven hier, want dan is er tenminste iemand bij me die graag met ‘ne kodak op stap gaat...

En speciaal voor jullie ga ik morgen voor zonsopgang opstaan (en hopen dat ’t niet bewolkt is zoals de voorbije dagen) om ‘ne zonsopgang boven de Mekong door te sturen... (en ook om om 7 AM te kunnen vertrekken naar Siem Reap met de van uw belastingsgeldbetaalde 4X4 van de BTC ;-) maar zonder is er geen doorkomen aan (of moet er ne omweg gereden worden...)
Ok, ik hoor een groot beest in de groezelige Mekonghotelkamer bewegen... even op onderzoek uitgaan, en hopen dat het een krekel of een gecko is en niet niet de al lang gevreesde...

Dikke kussen
Nadia

PS Op tijd opgestaan voor zonsopgang is dus gelukt, Klik hier voor meer sfeerbeeldjes...

en er wordt weer volop gewerkt

Tja, voor degenen die nog eens komen bloggen echt spannende verhalen van afgelopen week moeten jullie niet verwachten hoor...
Ik denk dat degene in ons belgenlandje met verlof er een iets spannendere tijd op na houden op dit moment... En nog een extra troost: het regenseizoen is hier volop losgebarsten. Maar het blijft wel Cambodja en lekker tropisch natuurlijk... Natuurlijk wil iedereen weten of ik terug de oude ben... en ik denk het wel, al heb ik wel m'n twijfels. Want volgens Diego, Veerle hare Uruguayaan die op bezoek is lijk ik op een Uruguyaanse en volgens collega Walter op alles behalve een Belgische... Afin, ik zou zeggen, trek zelf maar je conclusie vanuit m'ne bewijsfoto dat ik weer terug flink aan 't werk ben en zoals ge ziet zo hard dat ik met ene laptop niet toekwam... Deze foto is niet van mijne eigen bureau, maar die van Walter (mijn kot is niet zo schoon, alhoewel nu ziet het er terug deftig uit...) Ze hebben tijdens da'k weg was wegens de Dengue de oude ramen eruit gehaald en nieuwe gestoken deze week toen ik terug kwam... Dus dat was weeral een bureauverhuis (maar heb de verhuiswerken aan mijn mannelijke collega's gedelegeerd...)
Ondertussen is alles terug gesetteld in mijn bureautje, normaal is alles nu definitief in orde (dak vervangen, ramen vervangen, en de rest ziet er nog OK uit...)
Allee lieve mensjes, ik ga mij maar eens prepareren voor de zaterdagavond met een startschot bij de beste Italiaan van de stad (en de beste pizza's die 'k ooit gegeten heb), 'k weet nog niet precies met wie, alvast met Veerle en Diego, en waarschijnlijk ook met Jan onze landenvertegenwoordiger die een paar dagen hier es en Bart, 'ne Limburger die in Rome woont en hier een paar weken is voor BTC... Durft nog iemand te lachen met de slogan van 't belang van Limburg?
dikke kussen
Nadia

Wat een week!!!

Tja, voor de trouwe blogbezoeker was het deze week wat kinnekloppen. Maar geloof me ik had er alle reden toe... De Dengue mug heeft namelijk geprikt, en ik heb het geweten. 6 dagen onafgebroken in bed, met uitstapjes naar het ziekenhuis om m'n bloed te checken en zelfs 2 dagen daar moeten blijven, hoge koorts en heel veel pijn in heel m'n lijf en m'n koppeke. Maar de Vlamingen hier hebben me goed gesoigneerd, het thuisfront heeft veel gebeld (afin toch m'n schat en m'n ouders en familie...) dus we hebben het weeral overleefd...
Voor de nieuwsgierigen, dit is Dengue: normaal gezien zal er een pdfke opengaan als je hier klikt en alles meezit
En voor de rest gaat alles goed (ahja, m'n knie en de infectie is trouwens genezen ;-)
dikke kus
Nadia

Tijdelijk buiten strijd!

Meer info? Bel of mail naar Stef.

zondagmorgenblues in Siem Reap

Ook hier zondagochtenden met een wattige kop, al geef ik eerlijk toe dat het uitgangsleven toch iets minder bruisend is dan in België... Gisteren naar een verjaardagsparty geweest van Gilbert; hij werd 77. Niet dat we Gilbert persoonlijk kennen; maar dat doet er niet toe hier, iedereen is hier welkom op iedere party. En wat een spijt dat ik mijne kodak niet mee had; het feest, de locatie en vooral het volk was wel lichtjes bijzonder... Gilbert heeft precies veel vrienden, gaande van thaise hoertjes tot Japanse homo's van een meter negentig die ook vrouwen versieren (heb het aan den lijve mogen ondervinden) tot de 'gewone expats' in alle kleuren en maten... Het bandje wel helemaal de max. In 't begin van de avond heeft gilbert himself wat liedjes ten berde gebracht, begeleid door een oude draaiorgel met ponskaarten... Je kan je al voorstellen dat de danskriebels al wat begonnen op te komen... Daarna een bandje met een paar geitenwollensokkenexpats gemengd met Khmer; maar het hoogtepunt was toch wel de topact van de avond: phillipijnse madammekes met sm-achtige legerkostumekes die abbahits en aanverwanten brachten... Ambiance verzekerd! Daarna nog maar eens naar de Laundry bar afgezakt waar ze veel goede muziekjes hebben om te shaken, maar waar je ze zelf moet kiezen wegens te weinig inspiratie van eigenaar Silvain...
Ondertussen een kleine stand van zaken van mijn open knie (die dus nog steeds openligt) voor de geïnteresseerden. Ondertussen hebben we te kampen met een ontsteking, en sta ik onder ziekenhuiskundig toezicht en onder antibiotica... t zal nu wel in orde komen; ontsteking al verminderd en ik moet nog vier keer naar ziekenhuis om te laten verzorgen. Ondertussen heb ik me al een privé-driver aangeschaft; met de muzikale naam Song, die me altijd brengt en haalt als ik bel voor een maandloontje van 35 dollar, meer dan dat van een leerkracht... Gaan werken doe ik wel nog met m'n eigen brommer kwestie van toch een beetje te blijven oefenen... Song, de motodop, spreekt geen woord Engels; dus ook goed om wat zinnetjes Khmer te oefenen... Als ik hem bel zeg ik: Song, Moak Jo K'Nyom now Pavillon; en binnen de minuut staat 'm dan aan de Pavillon om mij weg te voeren...
Allez ik ga mijn stevige brunch eens wat verder laten verteren (van een all you can eat buffet, dus je kan je al voorstellen dat ik me stevig heb laten gaan ...).
't Is trouwens precies te merken dat 't gentse feesten is en dat de buffie den enige is die niet geweest is... Zelfs m'n ventje heeft van 't weekend niet gemaild...
dikke kussen
Nadia

bewijsmateriaal Part I

Even een kort berichtje tijdens de middagpauze; ondertussen back in Siem Riep, en hier hebben ze wel een aantal Wifispotjes... Onder andere Café de la Paix (net een lekker broodje gesmuld: ciabatta met pesto, kaas en veel groentjes; ge ziet t is hier niet altijd rijst en curry... Deze avond filmavond in de Pavillon, da wil zeggen de vlamingen samen in mn bed voor den TV; wordt zeker en vast vervolgd...
Klik hier voor meer foto's van de training in Kampong Cham.Nadia

Oef, eindelijk nog eens!

Ondertussen alweer een dikke week, of anderhalve week zeker al, niks meer laten horen op mijn blogspotje… M’n ventje is al serieus aan ‘t zagen ;-) Tja, echt veel bijzonders valt er dan ook niet te vertellen, aangezien het leventje hier rustig z’n gangetje gaat, ik nog steeds op hotel zit en nog steeds dezelfde job doe, en we nog steeds niet terug in onze bureau kunnen, nog steeds zitten te smelten in die andere zonder airco bureau… Ondertussen zit ik hier wel voor ‘n paar daagjes in een megahotel (met een zwembad zonder zwembad als gang) met zicht op de Mekong dit berichtje te typen. Wifi (wiefie voor de Buffy) hebben ze hier helaas nog niet… dus dan maar met een worddocje aan de slag gegaan, om seffens in ‘t internetcafé in de blog te plakken…
We zitten dus alweer in Kampong Cham, een klein stadje aan de Mekong, op 4 uur rijden van ‘thuis’ voor een training Basic ICT skills aan een 15tal teacher trainers (docenten lerarenopleiding) en teachers van onze pilotschools hier in de buurt). Alhoewel ikzelf die skills nog wel net heb, laat ik die training over aan 2 teacher trainers van bij ons in de teacher training college in Siem Reap. Want m’n Khmer is helaas nog niet zo denderend… Al begin ik hier en daar wel wat woordjes te leren… het hotelpersoneel (van Pavillon Indochine) is er dan ook heel bedrijvig in om me wat bij te brengen (helaas liefst ‘s morgens om 7u bij ‘t ontbijt als ik m’n fruitsla aan ‘t samenstellen ben – dus de namen van het fruit zitten er nog niet in uiteraard…) Zaterdag wel m’ne dream in de ‘moto-wash’ laten wassen met de boodschap ‘K’ Nyom chang Lee-ung Moto’, en ik moet zeggen, ze hebben er 10 keer langer over gedaan om ‘m te wassen dan de Paki’s doen over m’n auto aan de Delhaize in Grimbergen… Ik apetrots met een blinkende brommer ‘t stad in gereden (afin, ‘stad’) en op de terugweg onderuitgeschoven omdat ik met de verkeerde rem geremd had. Een open knie als gevolg, maar ja, alles beter dan onder die auto te liggen die ineens uit het niets kwam opdagen… Allez, k ga maar eens met m’n stickje vertrekken naar een internetcafé om dit verhaaltje erop te zetten… Nog 2 fotootjes ter opfleuring: heb een paar dagen met een frans Koppel en hun zoontje opgetrokken (met hun zoontje – het magere ventje, den andere is ‘t zoontje van hun tuktuk driver, die na een tempels mee mocht komen zwemmen). Tof koppel trouwens, aangenaam gezelschap en goed om wat aan m’n Frans te werken ;-) En dan het traditionele beestje ter kennismaking, jawel, geen wikipediafotootje deze keer, maar een eigenhandig getrokken nieuwe vriend, de bidsprinkhaan (ongeveer 20 cm lang, en enorm mooi) die regelmatig op m’n terras zit… foto was ook wel met enig risico, want de avond ervoor heeft hij het fototoestel van de fransman naast mij aangevallen…

Dikke kussen allemaal, en normaal gezien volgende keer wat fotootjes van ons werkbezoek hier in Kampong Cham…
Nadia